در اندرزنامه پیشینیان آمده است:
– اندوه کشنده زندگی است، هر دمی را که با اندوه به سر بری زندگی مشمار، اندوه سایه مرگ است.
– از اندیشه های غم گستر بگریز، مرگ اندیش و بدبین نباش، خندان و گشاده رو باش.
– درخت را بیهوده میفکن که درخت افکن زندگی اش کوتاه باشد (کنایه به عدم خوار شمردن نعمت زندگی(
– توانگری مایه سرافرازی و آسودگی و شادمانی و خرسندی و پیروزی است، در راه توانگری و توانایی خود بکوش ، دل خرم دار و جهان را با چشم خوش بین و دل روشن بنگر.
– در برابر ناگواری ها و فراز و نشیب ها و رنج های زندگی خونسرد و بردبار باش.
– تنبلی و سستی مکنید و اندوهگین مباشید
– همه را گرامی دارید ولی به هیچ کس پایه خدایی و اربابی ندهید، زیرا پرستش آدمها چه زنده یا چه مرده با بت پرستی یکی است.
– داشتن خان و مان خوب و آسایش بخش از نعمت های اهورایی است، از وام گرفتن بپرهیز و بینوایان را دستگیری نما.
– هیچ گس از دیگران برتری ندارد ، مگر از راه پارسایی. راه در جهان یکی و آن اشویی
– هر بدی به تو رسد بخش بزرگی از آن از خود تو است. اگر از خرد پیروی کنی ، بر زندگی چیره ای و اگر از هوا و هوس پیروی کنی، زندگی بر تو چیره شود.
– خوشبخت کسی است که در پی خوشبختی دیگران باشد.
– وقت گران بها است، آنرا با کار و سخن بیهوده هدر مده
– بدا به حال کسی که با چشم و گوش و اندیشه بسته زندگی کند.
– از راه راستین مال به دست آر و برای آسایش خود و دیگران به کار ببر
– تهیدستی ریشه همه گناهان است. اهریمن تنگدستی را بکشید تا ریشه همه تبه کاریها و زشتی ها را برکنده باشید.
– آدم بخشنده و مهربان ، مهر خدا و مردم را به دست می آورد
– در راه پیشرفت و آبادانی و بهسازی خانه و شهر و کشور خویش بکوش.
برگرفته از کتاب جهان بینی زرتشتی نوشته موبد روانشاد رستم شهزادی