در نکوهش روزه داری مسلمانی

در نکوهش روزه داری مسلمانی



دیدگاه دین بهی (زرتشتی) پیرامون روزه گرفتن و نکوهش و منع اکید کردار اهریمنی روزه داری:

دین بهی مزداپرستی یکی از منسجم ترین سامانه های اخلاقی و دینی می باشد که توسط اورمزد خدای و فرشتگان (امشاسپندان و ایزدان) و به وسیله اشوزرتشت برای آدمیان آورده شده است.
از آنجایی که ریشه و سرچشمه این دین، دانای کل و ابرخرد و سرچشمه همه دانایی ها و دانش ها (علوم) یعنی اورمزد خدایِ هروسپ آگاه میباشد، دین بهی مهترین، بهترین و زیباترین ساختار باوری میباشد و از آنجایی که خداوند جان و خرد پس از آفرینش آفریدگان خود، آنها را به گمراهی نمی سپارد بلکه خواستار نیکبختی و سعادت همه جانبه آفریدگان خویش از راه راهنمایی و دانش گستری و خردورزی است ، نقشه راه و روش رسیدن به تکامل، رسایی و شکوفایی را با قرار دادن آسُنْ خرد (خرد ذاتی) در نهاد آفریگان به منظور جستجوی حقیقت از یک سو و فرستادن دین بهی که دربردارنده دقیق ترین و جزئی ترن دستورات و قوانین میباشد از سوی دیگر، به آفریدگان نمایانده است. از همین روی است که سعادت و نیکبختی گیتوی و مینوی کل آفرینش نیک اورمزد («دام اورمزد»: اعم از انسانها و حیوانات و گیاهان و کل طبیعت) در گرو درک و پیروی از پیام و کلام مقدس اورمزدی می باشد و ریشه اهورایی این دین، آن را فراتر از باورهای ساخت دست بشر با عقل و خرد محدود قرار می دهد.

دین بهی و پاک و پرشکوه مزداپرستی که تجلی خرد بی پایان خداوند است پیرامون روزه گرفتن و پرهیز از خوردن خوراک و آشامیدنی دیدگاهی کاملا روشن و مشخص دارد و از گمراه شدن آدمیان بدست باورهای دروغین که برای آسیب رساندن به آفریدگان از راه گمراه کردن آنان، به دروغ بر خود نام دین و پیامبر گذاشته اند و توهمات و تهمت های زشت خود را متوجه ذات پاک اورمزدی کرده و دیوپرستی و پلشتی را به نام آن مفهوم دروغینی که آنها آفریدگار مینامند گسترش می دهند، با تمام توان ایستادگی میکند.

از آنجایی که روزه گرفتن و نخوردن آب و خوراک باعث سستی بدن و عدم فعالیت مفید و کار روزانه می شود، از نگاه دین زرتشتی ناپسند می باشد، چراکه در دین بهی بی کاری و تن پروری به شدت نکوهیده میباشد.


در اوستای پاک، وندیداد، فرگرد سوم بند
۳۳ آمده است: « هیچ کس بی خوراک، توان آن ندارد که به آئین اَشَه (راستی منظور دین بهی است) رفتار کند، توان آن ندارد که برزیگری(کشاورزی) کند، توان آن ندارد که فرزندانی پدید آورد. هر یک از آفریدگان جهان اَستومند (جسمانی) با خوردن زنده ماند و از نخوردن بمیرد».

در رساله «سد در نثر» نیز که یکی از متون ارزشمند بهدینی قلمداد میشود پیرامون کردار زشت و اهریمنی روزه داری چنین میخوانیم:
«اینکه از روزه داشتن بباید پرهیز کردن،چه در دین ما نشاید که همه ی روز چیزی نخوردن چه گناه بود، ما را از روزه داشتن این است که بر چشم و گوش و زبان و دست و پای روزه داریم از گناه کردن قومی در آن میکوشند که در همه ی روز چیزی نخورند و از چیزی خوردن پرهیز کنند ، ما را نیز جهد باید کردن تا هیچ گناه نه اندیشیم و نه گوییم و نه کنیم، باید که از دست و زبان و گوش و پای ما هیچ کاری نرود که از آن گناه بود و چون چنین کردیم روزه ی هفت اندام بجای آورده باشیم، آنچه از دیگر دین ها از ناخوردن روزه است در دین ما از گناه ناکردن روزه است».

در فرگرد 89 از رساله ارجمند ارداویراف نامه که بیانگر بایدها و نبایدهای اخلاقی مزدیسنا (دین بهی مزداپرستی) میباشد میبینیم که ارداویراف مقدس در مکاشفه خود با روان هایی که در رنج هستند روبرو میشود و زمانی که چرایی آن را از ایزدان جویا میشود، چنین پاسخ میگیرد:
«پرسیدم این روانان چه گناه کردند که روان اینگونه پادافره برد؟
سروش پاک و ایزد آذر گفتند که این روان آن بدکارانیست که به گیتی خوراک و بستر از خود دریغ کرده است.»

گفتنیست که در دین بهی بیشتر سفارش شده است که انسان در خوردن گوشت حیوانات افراط نکند و تا جای ممکن کم گوشت خوار باشد و اصولا در متون دینی زرتشتی پیرامون مراحل تدریجی تکامل آتی انسان در فرشگرد ، سخن از کنار گذشتن عادت گوشت خواری نزد انسان های آینده و روی آوردن به گیاه خواری است تا جایی که اصولا بدن انسان آینده چنین درخواستی خواهد کرد و ژنتیک آدمی بنا به گفته اوستای پاک و متون دینی در آینده به این سمت گرایش خواهد آورد و این نشانیست از پیشرفت و تکامل در نزد انسان از نگاه دین زرتشتی.

فرجام یافت به شادی و درود و رامشن.
فروردین ایزد و تیرماه 1382 یزدگردی.
به خامه بهدین فریدون راستی.

 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *