هوم یکی از گیاهان مورد ستایش نیاکان ما در ایران باستان بوده است تا اندازه ای که سرودی به نام هوم یشت نیز در ادبیات اوستایی وجود دارد.
گمان می رود که این گیاه درزمان گذشته میوه ای به شکل دانه های کوچک انگور تولید می کرده که از شیره آن نوشابه ای سکر آور تهیه می شده تا در باورهای کهن ایرانی، برای خشنود ساختن خدایان پنداری اینگونه نوشابه را با خون گاو که در آیین مهر پرستی رسم بوده است مخلوط کرده و با آشامیدن آن نیروی ویران کننده طبیعی همانند آتشفشان، سیلاب، توفان، زلزله و آفت ها را خنثی می کردند.
زرتشت با اینگونه آداب و سنت های خرافی مبارزه کرده ولی از آنجا که مردم با گیاهی به نام هوم خو گرفته بودند گیاه دیگری به همان نام (هوم) ولی با ساقه هایی علفی و بند بند که در کوهستان ها می روید و در میان ساقه آن ماده ای قهوای رنگ به نام افدرین (افدرا) وجود دارد و دانش پزشکی آرام بخش است جایگزین شده و سده ها است تا موبدان در آغاز جشن گاهنبارها، در یزشن گاه و مکانی که در مجاور آتشکده ها وجود دارد با سرایش بخش های یسنا، ساقه های هوم جدید را در هاون کوبیده، سپس را با آب مخلوط می کنند سپس اندکی از آن را به باشندگان ارمغان می دارند. اینکه گیاه باستانی هوم چه بوده و اکنون وجود دارد یا نسل آن از بین رفته است باید پژوهش بیشتری انجام شود ولی گیاه هومی که اکنون در سنت های دینی کاربرد دارد همان است که در گزارش دانشمندان گیاه شناس وجود دارد.