نقشه سایت

نقشه تارنمای دین بهی

پیوند کوتاه از این برگه : http://dinebehi.com/z/u

پارسی  /  آلمانی

جستجو در تارنما

نوشتارها و آگاهی های همگانی در پیوند با دین بهی / زرتشتی

چم ها و واژگان در پیوند با دین بهی / زرتشتی

زرتشتی شدن

                 | چگونه میتوان زرتشتی شد (چکیده)

                 | چگونه میتوان زرتشتی شد

آیین سدره پوشی

نیایش ها و آداب دین بهی

                               | نیایش های دین بهی / زرتشتی

                               | نیایش های بایسته

                               | روزه در دین بهی / نبر / زرتشتی

                               | نماز در دین بهی / زرتشتی

آیین نامه ها و آساها

                         | آئین نامه احوال شخصیه زرتشتیان ایران

پرسش و پاسخ

    | دریافت نسک هایی برای پاسخگویی به پرسشها و پاسخ موبد کورش نیکنام به پرسشها

آموزش

       | آموزش دین دبیره / زبان و خط اوستایی / خود آموز اوستایی / فونت اوستایی / …

                             | صفحه کلید اوستایی / تایپ آنلاین دین دبیره

       | آموزش سدره پوشی و کشتی بستن / روش درست سدره پوشی و کشتی بستن همراه با فایلهای تصویری ، شنیداری و راهنما

       | اندرز نامه ها / اندرز نامه های زرتشتی

       | دانشنامه دین بهی / چم ها (معنی) واژگان زرتشتی

       | راهنمای برخی نکات در خواندن آوانوشت های اوستایی و گاتها

 آتشکده آنلاین

                 | آتشکده آنلاین / همراه با نیایش های زرتشتی از موبد کامران جمشیدی

انجمن های زرتشتی

                        | انجمن های جهانی زرتشتیان

                        | انجمن های زرتشتیان آسیا

                        | انجمن های زرتشتیان اروپا

                        | انجمن های زرتشتیان ایران

                        | انجمن های زرتشتیان کانادا و آمریکا

نسک ها (کتاب ها)

                       | گات ها ، کتاب دینی زرتشتیان / دانلود برگردان های گوناگون / گاتها آنلاین / گاتها صوتی

                       | اوستا

                       | خرده اوستا / کتاب نیایش های زرتشتی

                       | نسک های درسی زرتشتیان

                       | نسک های آگاهی دهنده و آموزنده زرتشتی

                       | نسک های دیگر / انگلیسی / تاریخی باستانی / زبان پارسی / ادبی فرهنگی / گوناگون

نوشتار ها

           | نوشتارهایی از موبد رستم شهزادی (گزیده)

           | نوشتارهایی از موبد فیروزگری (گزیده)

           | نوشتارهایی از موبد فیروز آذرگشسب (گزیده)

           | نوشتارهایی از موبد اردشیر آذرگشسب (گزیده)

           | نوشتارهایی از موبد کامران جمشیدی (گزیده)

           | نوشتارهایی از موبد کورش نیکنام (گزیده)

شاهنامه / دریافت شاهنامه / مطالب نوشته شده در این باره / متن شاهنامه

دریافت پرونده / در پیوند با تارنما و دین بهی / زرتشتی

جشن ها 

          | جشن های سالیانه / سده / نوروز / هودورو

          | جشن های فصلی و گهنبار ، گاهنبار / میدیوزرم گاه / میدیوشهم گاه / پیتی شهم گاه / ایاسرم گاه / همس پت میدیم گاه ، پنجه / گهنبار توجی/ آفرینگان گاهنبار

          | جشن های ماهیانه / فروردینگان / اردیبهشت گان / خرداد گان / تیر گان / امرداد گان / شهریور گان / مهر گان / آبان گان / آذر گان / دی گان / بهمن گان / اسفندگان ، سپندارمزگان

          | جشن های نیایشگاهی / پیر هریشت / نیایشگاه ستی پیر / پیر سبز ، چک چک / پیر نارستانه / پیر پارس بانو / پیر نارکی

          | جشن های دینی در دین بهی / سدره پوشی / نوزودی / جشن هیربدی

          | جشن سده

          | فلسفه سیزده بدر

          | در مورد جشن چهارشنبه سوری

          | آیین گواه گیری و جشن های فردی

          | جشن های ایرانی و زرتشتی در یک نگاه

هموندی 

مکان ها و آتشکده های زرتشتی 

                                       | پرستشگاه زرتشتیان

                                       | آتشکده

                                       | آتشکده های نامور زرتشتیان

                                       | آتشکده ها و زیارتگاههای ثبت شده در میراث فرهنگی ایران

                                       | نیایشگاه های نامور زرتشتی

تاریخ زرتشتیان 

گاهشمار دینی زرتشتی 

                             | گاهشمار آنلایش دینی زرتشتی

                                                                   | تبدیل خورشیدی به میلادی

                                                                   | فرمول شمارش گاهشمارها به هم

دسته بندی نوشتارها / اشوزرتشت / جایگاه زن ، خانواده ، انسان و حقوق بشر در دین زرتشتی / زیستگاه ( محیط زیست ) و کار و تلاش در دین زرتشتی / جایگاه حیوانات در دین زرتشتی / شاد زیستن و جایگاه زندگی / دین زرتشتی و دیگر ادیان

چفته زدایی 

             | چگونه این همه دروغ درباره آیین زرتشت ساخته شده

             | یازده دلیل تحریف نشدن کتاب دینی زرتشتیان

             | افسانه ازدواج با محارم در ایران باستان

             | آنچه از وندیداد باید بدانیم

             | ازدواج با محارم در تحریف واژه “خوات و دتام”

             | دو خدایی (ثنویت) تحریفی آشکار در دین بهی

             | یزیدیان زرتشتی نیستند

نگار خانه 

آواها / آواها ، نیایش ها ، سرودها ، گفتارها و پیامهای شنیداری زرتشتی

نماها 

پیوند ها / پیوند های سودمند

درباره ما 

پیوند با ما 

هموندی در تارنما 

Impressum 

——————————————————————————-

پیوند ها و پیوست ها با دین بهی 

دسته بندی نوشتارها


 

زرتشتیان گمنام در چین و مغلستان

زرتشتیان گمنام در چین و مغلستان

 

 

در سال 1974 میلادی پس از خاتمه جنگ جهانی دوم یک نفر مغول موسوم به «بهرام» جز اسرای جنگ به دهلی و سپس به بمبئی وارد میگردد.گذرش به دکان مسلمان ایرانی میافتاد، داخل شده جویای کار میگردد.صاحب دکان شغلی به او مراجعه میکند و در دکان به کار مشغول میشود.چینی(یا همان مغول) همان روز اول، موقع عصر دست و صورت شسته شروع میکند به خواندن اوستای کشتی، صاحب دکان چون کشتی در دست او میبینید او را از دکان خارج میکند.چینی نامبرده چنانکه بعدها اظهار میداشت، صاحب دکان را که فارسی صحبت مینمود زرتشتی تصور کرده است.چون از دین و آیین او اطلاع حاصل میکند فحاشی کرده خارج میشود.تا بعد از مدتی با با چندین نفر زرتشتیان ایرانی آشنا میشود مخصوصا اقای (رستم بهرام فرخانی) شدیدا او را تحت امتحان قرار میدهد و از زرتشتی بودنش یقین حاصل میکند.


چینی نامبرده فارسی و زبان چینی را خوب میدانست.فارسی اش شبیه به فارسی افغانی بود اوستا را حفظ داشت و از روی کتاب خرده اوستای فارسی به درستی میخواند.چینی مزبور گدایی نمیکرد..با وجود آمگه گرسنه و فقیر بود از هیچ کس طلب چیزی نمینمود.اگر کسی پولی باو عنایت میکرد، عکس های بزرگان زرتشتی و درمهرها را میخرید تا هنگام ورود به میهن خویش به مردم آنجا نشان دهد و از وجود زرتشتیان در نقاط دیگر بشارت دهد.


اقای کیخسرو اردشیر فیتر دبیر ایران لیگ، تحقیقات زیر را از چینی نامبره به عمل آورده و در گزارش جلسه لیگ مورخه 8 ژانویه 1948 دفتر شماره پنج صحفحات 20 – 117 ثبت نموده است.

 

درباره ی زرتشتیان گمنام در چین و مغلستان گفتیم و سخن تا بدان جا پیش رفت که یکی از این افراد به هندوستان وارد شده و پس از مدتها با گروهی از پارسیان اشنا میشود.نخست درباره ی زرتشتی بودن و سخنان او شک و گمان میبرند اما پس از آزمایش و پرسش و پاسخ های سخت که تنها یک فرد زرتشتی میتواند به آن ها پاسخ گوید آشکار میشود این فرد سخنی دروغ نگفته و سخنش جز راستی نیست.


این فرد چینی، بهرام نام داشت و در این نوشتار پرسش و پاسخ های بهرام با یک نفر پارسی دانشمند به نام کیخسرو اردشیر را خواهید خواند.

 

اغاز نوشتار:

آقای کیخسرو اردشیر فیتر دبیرِ، ایران لیگ تحقیقات زیر را از چینی نامبرده به عمل آورده و در گزارش جلسه ی لیگ مورخه 8 ژانویه 1948 /دفتر شماره پنج صفحات 117/20 ثبت نموده است.


ترجمه ی فارسی آنرا در اینجا نقل مینماییم:

در هفتم ژانویه 1948 یک نفر چینی موسوم به بهرام پور کیقباد پور جهانگیر با اداره ی ایران لیگ درامد و خود را از گروه زرتشتیان مغولستان معرفی نمود.اقای جهانگیر چینی والا سردبیر جریده هفتگی پارسی «آواز» نیز توضیحات مفصلی راجع به بهرام نامبرده در جریده ی خود مورخه 14 دسامبر 1947 درج نموده است.

بهرام چینی نامبرده میگفت که جمعیت زرتشتیان در نقاط مختلفه مغولستان به چند صد هزار نفر میرسد و از خود شاه و امیر دارند.وانگ تهمورث به معنی شاه تهمورث که اینک 45 ساله میباشد پادشاه آنهاست و در پایتخت کشور در اولن بتون که اسم جدیدش اورگا است بر دیهم سلطنت نشسته است و چون از مذهب او سوال کردم، با این عبارت جواب داد: مذهب ما عناصری و دین ما زرتشتی است، شاید به علت ستایش عناصر طبیعت به این مذهب معروف باشند.از شهرهای زرتشتی نشین کشور خود، کرشر و اکسو را نام برد.شهر اخیر در 200 مایلی شمال شرقی کاشغر واقع است و کرشیر به همان مقدار مسافت در سمت اکسو است.


از کوه های میهن خویش رشته کوه آلتاری و رودخانه ی بگداس دریا را ذکر نمود.راه آهن در شهر آنها وجود ندارد پس از 5 روز مسافرت به خط آهن منچوریان و چین میرسند.لیکن خط شوسه و موتور روی در سراسر کشور موجود و غالب مسافرت با کامیون ها انجام میگیرد.معادن نفت، طلا، نقره، آهن، مس و ذغال سنگ در آنجا یافت میشود و عجالتا طلا استخراج میگردد.
اقسام پول رایج بین آنها عبارت است از: اسکناس که آن را «سُپیو یا خاپیو» و سکه طلا یا «تومپور»و سکه نقره یا«انگچان» و سکه مس را «کونچان» میگویند.


زبان کشور آنها زبان دازه است و با الفبای فارسی مینویسند.مغولان و چینی های غیر زرتشتی این زبان را نمیدانند.زبان فارسی و زبان چینی نیز بین زرتشتیان آنجا دایر است.


چون راجع به روش دفن میت پرسیده شد: گفت میت را پس از آنکه به توسط اطفال غسل میدهند با پارچه سفید میپوشانند و به وسیله ی تابوت آهنی به آرامگاه ابدی که آنرا «پوروستوا» میگویند میبرند و مراد و منظور از آن خورشید نگرشنی(یکی از رسوم کهن که میان زرتشتیان ایران نیز متداول بود) است.میت را بر روی تخته آهنی خوابانده بر سنگ میگذارند تا مرغان لاشخور که آنرا «بیگوت» میگویند به مصرف برسانند.


در «پوروستوا» آتشکده موجود و موبد و دستور که به ترتیب «گی گیل» و «لاما» مینامند مراسم مذهبی را که به زبان درازه جبیت میگویند تا سه ماه هر هفته مرتبا در محل آرامگاه به جا میاورند.در خانواده ای که مرگ اتفاق افتاد تا چهار روز گوشت نمیخورند.استخوان های میت پس از آنکه چندین ماه خورشید نگرشتی یافت و کاملا خشک گردید در آب رودخانه میاندازند.زنان هنگام عادت ماهیانه خویش در محوطه جداگانه می نشینند و کسی به آنها نزدیک نمیشود(این رسم سابقا در محله ی خلفخانعلی در یزد معمول بود)
آتشکده ی آنها موسوم است به «بورخون» و فروهر به «برخوم» ، دیوار آتشکده از بیرون با عکس فروهر زینت یافته و در محوطه اندرونی، آتش شب و روز فروزان و مجسمه ی طلایی زرتشت نیز زینت محل میباشد.کلیه مردها در محوطه آتشکده بندگی میکنند و کشتی آنها با نخ بسیار کلفت درست میشود.چراغ های بسیاری شب و روز در آتشکده روشن و چیزهای خوشبو به آتش تقدیم میشود.افروختن چراغ بر سر چاه ها هم مرسوم است.
چون از بهرام خواهش شد اوستا بخواند شروع کرد به خواندن نیرنگ کشتی که غالبا عبارت پازند بود و اظهار داشت بخشی از نماز آنها به زبان درازه میباشد و شاید مقصودش همان واژه های پازند باشد.اما راجع به عروسی بهرام گفت که در ازدواج رضایت پسر و دختر شرط مهم میباشد.پسر پس از جذب رضایت دختر به جذب رضایت والدین میکوشد و مراسم عروسی که آنرا «تُی» گویند در آتشکده به عمل میاید.موبد به هنگام عقد ازدواج سوالات چندی از داماد و عروس مینماید و در مهمانی ها که به مناسبت جشن عروسی انجام میگیرد، فقط گوشت پرندگان استعمال میشود و از خوردن گوشت حیوانات احتراز به عمل میاید. خوردن گوشت گاو بین زرتشتیان آن صفحات مرسوم نیست و آنرا حرام میدانند اما چینی ها میخورند.
راجع به تاریخ خودشان بهرام اطلاع درستی نداشت و گفت از زمان کیانیان در آن محل ساکن میباشند ولی از شاهنامه و پهلوانان آن کتاب بی اطلاع نبود.در خصوص داستان خودش و ورود به هندوستان اظهار داشت در دوران جنگ برای فروش اسبان مغولستانی عازم تبت میگردد در نزدیکی مرز تبت با یک نفر هندی اشنایی حاصل میکند که وی را از یک مهلکه نجات داده به محل امن میراسند.اما به پس از ورود به تبت افسران انگلیسی او را به اتهام جاسوسی ژاپنی ها بازداشت و به دهلی میفرستند.در طی مدت جنگ در پایتخت هندوستان زندانی بوده و سران ارتش داغ های بسیار سخت بر بدن او میگذارند تا اخبار نظامی دشمن را بروز دهد.هنگام شرح این واقعه زار زار میگریست.


پس از خاتمه جنگ و آزادی به طرف کلکته مرکز چینی های مقیم هند رهسپار میگردد تا با کمک کنسول چین مقیم آن شهر به میهن خویش بازگردد.اما اداره سیاسی چین به مناسبت اشتغال جنگ بین کشور خویش و مغولستان کمونیست از یاری با او خودداری مینماید.بنا بر این پس از مدت ها عازم بمبئی میگردد.

 

برگرفته از:

 

 tfzartoshti.wordpress.com

دین زرتشتی در چین

 دین زردشتی در چین




سرزمین پهناور ایران از دیر باز بخاطر نفوذ مستقیم و غیر مستقیم بر امپراطوری های غرب و شرق مطرح بوده است .ایران باستان از سوی خاور با کشور پهناور چین مرز مشترک داشت و روزگاران درازی ایرانیان و چینیان از باختر تا خاور آسیا را زیر نفوذ و تسلط خود گرفته بودند.در طی آن دورانها , اقوام ساکن سرزمین های ایرانی و چینی پیوسته با یکدیگر در ارتباط و داد و ستد بودند.بدیهی است که چنین همسایگی و مراوده هایی تاثیر بسیاری در تمدن و فرهنگ هر دو قوم بر جای گذاشته است که یکی از مهمترین آنها معرفی ادیان مختلف بخصوص دین زرتشت به چین است.

 

قدیمی ترین کتاب چینی که در آن از آیین زرتشتیان نام برده شده است, کتاب SE.I.PIEN.NIEN.PAO است.در طی گفتاری که در این کتاب به ایران اختصاص داده شده است آمده : ” آنگاه زرتشت آیینی پدید آورد و دین خود را مستقر نمود. او از دانایان ایران بود.” این اثر بین سالهای 571 الی 545 قبل از میلاد نوشته شده است که تقریبا همزمان با تولد حکیم چینی است.بنظر می رسد کشور گشایی های کوروش پادشاه بزرگ هخامنشی بگوش چینی ها رسیده بود و باعث شده بود که توجه چینیان به قدرت در حال تکوین پارسی جلب گردد.

 

اردشیر بابکان , نخستین پادشاه دوران ساسانیان که به نوعی احیا کننده آیین زرتشت بود دستور داد که نسخه های متعدد اوستا که به صورت پراکنده در سراسر پادشاهی او و حتی خارج از قلمرو او وجود داشت گرد اورند و از آن یک نسخه کامل ترتیب دهند.تنسر موبد موبدان مامور این کار شد و در این امر خطیر توفیق کامل یافت. ابن ندیم به این مساله اشاره کرده و از اعزام مردمانی به چین و هند و روم برای جمع آوری کتب و نسخه برداری از آنها خبر می دهد.

 

در دوره ساسانیان روابط ایران و چین توسعه زیادی یافت و رفت و آمد سفیران و نمایندگان سیاسی و نیز جهانگردان و زایران بودایی چین به ایران و کشورهای همجوار فزونی گرفت.

 

دین زرتشت در چین با نام هسیین ((HSIEN و با نویسه یا گرافی تحریر گشته است که در زمینه های دیگر به ندرت یافت شده است و همین امر مایه شگفتی گشته است. این واژه در زبان چینی به معنای آسمان و ملکوت است .بنظر می رسد دین زرتشت در اوایل سده ششم میلادی (در بین سالهای 516 تا 519 میلادی ) برای اولین بار و در نتیجه تماس های دیپلماتیک با ایران به چین راه یافت و امپراطوران چین از آن به گرمی استقبال کردند و آیین زرتشت حتی به دربار چین هم راه یافت .همسر هسوان-وو-تی (HSUAN-WU-TI) به نام لینگ-تایی-هو ((LING-TIAI-HOUاز آن جمله اند.باز هم به استناد منابع چینی , امپراطوران دو سلسله کوچک چین به اسامی “پی-چی” (PEI-CHI) و “پی-چوا” (PEI-CHOW) پیرو آیین زرتشت بودند.

 

مبلغان ایرانی دین زرتشت در چین را دو دسته تشکیل می دادند:دسته اول سفیران و فرستادگان ویژه پادشاهان ساسانی بودند که اجازه تبلیغ و نشر دین زرتشت را در کشور چین بدست آوردند و دسته دوم مبلغانی بودند که به دلایل مختلف به چین سفر کرده و در آنجا سکنی گزیده بودند.

 

در دوره امپراطوری تانگ كه به مردم آزادی مذهب داده شده بود نفوذ آیین زرتشت به اوج خود رسید .امپراطوری تانگ هم در این مورد سخت گیری نمی كرد و در واقع به همه ادیان آزادی عمل داده بود .امپراطوران این سلسله یك مقام رسمی دولتی برای سرپرستی ادیان خارجی گماشته بودند شخصی كه برای اداره مراسم مذهبی زرتشتیان انتخاب شده بود ساجا نام داشت و اغلب از میان ایرانیان انتخاب می شد گویا به سال 621 میلادی نخستین آتشكده در پایتخت چین یعنی شهر شی آن امروز دایر شد همچنین منابع چینی به ما اطلاع می دهند كه تحت فرماندهی پادشاهان سلسله تانگ در پایتخت شهر چین چهار آتشكده و در پایتخت باختری دو آتشكده وجود داشت. از اشارات پراكنده در ادبیات چین چنین استباط می شود كه در شهرهای مهم چین چون ” چانگ – ان “ ” بو -یانگ “ ” لیانگ – جو “ ” دون -هوانگ“ ” تای -وان“ ” یی- جو“ ” كای-فنگ”آتشكده های زرتشتی در امور مذهبی فعالانه شركت می كرده اند.متصدیان این معابد با اصطلاح غیر چینی ”سافو“ ”sa-fu“ شناخته می شدند و از پایگاه و مقام چینی برخوردار بودند.

 

در سال 651 pilose ( نام چینی شده پیروز ) فرزند یزگرد بعد از كشته شدن پدرش به همراه گروهی از ایرانیان كه مایل به تغییر كیش و آیین خود نبودند ایران را ترك گفته و به چین پناه بردند. پیروز به كمك زرتشتیان ایرانی كه به چین رفته بودن آتشكده ای در شهر ” چانگ –ان “ پایتخت آن زمان چین بنا نهاد كه معبد ایرانی نام گرفت .همچنین نی نی شی (نام چینی شده نرسی )فرزند پیروز كه به مقام فرماندهی قراولان دست چپ امپراطور كینگ لونگ رسیده تلاش زیادی برای تبلیغ دین زرتشت در چین نمود. پوشان –هو – فو (پشنگ) به همراه پسرش خسرو از آخرین افراد خاندان ساسانی هستند كه مورخان و وقایع نگاران چینی از آنها نام برده اند.منوچهر موبدان ، موبد فارس و كرمان نیز به علت بدعتهای بیشماری كه بر دین زرتشت رفته بود ترك دیار نوده به چین مسافرت می نماید. مه آفرید ، فرزند ماه فرودین زوزنی نیز كه خود در آیین زرتشت بدعتی پدید آورده بود به چین مسافرت كرد.

 

در سال 748 میلادی جیین –جن كاهن عالی مقان چینی به دهكده بزرگی بنام ”بو-سی“ در جزیره ”هانیان“ (hai-nan)رسید كه در آن تعداد زیادی ایرانی سكونت داشتند (لازم به توضیح است كه لفظ بو- سی كلمه چینی شده پارسی میباشد )هم اكنون در ابتدای یكی از این دهكده ها سنگ نوشته ای وجود دارد كه به دو زبان چینی و فارسی عبارت ”دهكده پارسیان “ بر روی آن نوسته شده است.این دهكده در جنوب چین ، در ناحیه ای در شرق شهر یانگ جو از استان هانسو وافع است ، و محور میان چند دریاچه و رودخانه می باشد.

 

محققان چینی بر این باورند كه پارسیان این دهكده بازماندگان بازرگانان ایرانی هستند كه در عهد خاندان تانگ یعنی در بین سالهای 618 تا 907 میلادی در آنجا مسكن گزیده بودند.سه قرنی كه از یك سو به سبب حمله اعراب به ایران بیشتر از هر زمانی دیگر مهاجرت زرتشتیان ایران را فراهم آورده بود و از سوی دیگر شهر یانگ جو از آغاز دوره امپراطوری تانگ یكی از بندرهای بازرگانی بین الملی آسیا برای داد و ستد ابریشم از راههای دریایی به شمار می آمد.در ادامه این مقاله به نمونه هایی از همانندی آیینها و افسانه های ایران و چین اشاره شده است:

 

در آبان یشت پهلوانان ایرانی و انیران صدها اسب و هزارها گاو و دهها هزار گوسفند به نزد ایزد بانو ” اردویسور آناهیتا“ پیشكش می بردند ، هردو هماورد در یك پیكار پیشكش های یكسان نثار ایزد بانو می كنند اما او خواست نیایشگران راستین خود را بجای می آورد و به دشمنان و انیران روی خوش نشان نمی دهد.در چین باستان بویژه در ناحیه دزین (tsien) پیشكش های بسیار همانند آنچه در آبان یشت گفته شد به نزد ایزد بانوی آبها برده می شد .همانگونه كه پهلوانان ایرانی رودخانه ها و كو ههایی را كه در نزدیكی آنها پیشكش های خود را نثار بانو می كردند مقدس می شمردند ،جنگاوران چین نیز به در یاچه زونگ ”زو نگ – گی “ (tsong –ki)و كوه ” یانگ – یو “ (yan-yu) كه نیاكان آنها از یو (yu) كبیر به بعد همواره در كنار آنها پیشكش به نزد ایزد بانوی آبها برده بودند به دیده احترام می نگریستند .ایزد بانوی آبها در دوره های طولانی سرداران دزپین را در برابر دشمنان نگاهداری كرده و در كشمكش های خانوادگی بدیشان یاری رسانیده بود. بسیاری از پهلوانان چن در هنگام درگیری با هماوردان خویش ،‌دست یاری به سوی ایزد بانوی آبها دراز می كردند و از پشتیبانی او برخوردار می شدند.

 

نیایش این ایزد بانو ویژه شاهزادگان دزین و دوستان آنها نبود و دشمنان اتها شاهزادگان (چو) كه در آغاز از پرستش ایزد بانوی هماوردان خود اكراه داشتند .سرانجام همدوش با سرداران دزین راه پرستش ایزد بانو را در پیش گرفتند تا مگر به آرزوهای دور و دراز خود برسند.در آبان یشت نیز همچنان كه اشاره رفت هر دو هماورد عرصه پیكار مانند ارجاسب و گشتاسب و طوس و افراسیاب و كیخسرو می كوشند تا از یاری ایزد بانو آناهیتا برخوردار شوند.

 

در آغاز زامیاد یشت توصیفی از كوهای جهان آمده و پس از آن گزارشی است درباره فر كیانی كه از هر یك از شاهان ایران به شاهی دیگر می رسید. پرسشی كه خود به خود برای خواننده پیش می آید این است كه چرا توصیف كوهها در آغاز یشتی كه ویژه فر است آمده و مناسبت میان فر كیانی و كوههای روی زمین چه بوده ؟در این مورد هم گزارشگران اوستا نتوانسته اند راز گشایی كنند اما شاید بتنوان به یاری اساطیر چین این پرسش را پاسخ داد ، در چین پنج كوه مقدس وجود داشت كه چهارتای آن در چها جهت اصلی امپراطوری چین بود و پنجمی در میان آنها امپراطور چین بر فراز قلل این كوهها قربانیهای خود را پیشكش خدایان آسمان و زمین می كرد.قربانیهایی كه روی كوهها به عمل می آمد در هنگام آغاز امپراطوری یك دودمان تازه اهمیت ویژهای داشت، بدینسان پیوستگی میانن فر كیانی و آیینهایی را كه بر فراز كوهها برگزار می شد در اساطیر چین می جوییم.

 

اما از آن گذشته در پیوند موهبت زمامداری با كوه ها جریان معجزه آساتری نیز وجود داشت بنا به اعتقاد چینیان به هنگام به پادشاهی رسیدن هر یك از شاهان از یكی از كوه های چها گانه ابر یا بخاری رنگین بر می خاست ، مثلا وقتی ”هوانگ-دی“ به پادشاهی رسید ا كوه ”فئو“ (fou) در كناره دریای خاوری ابری زرد رنگ برمی خاست و هنگام به قدرت رسیدن ” یائو “ از همین كوه بخاری قرمز رنگ متصاعد شد . بدین سان موهبت زمامداری به گونه ای مادی و عینی بر فراز كوهها نمایان می گردد.

 

——————————-

بن مایه ها :

 

-1تاریخ مختصر چین ، پرفسور جان خون نین ،

 

2-chinese , Iranian ,relations in pre-islamic times ,Encyclopedia Iranica ,Vol. 5,1992,P. 429

 

-3آیین ها و ایران و چین باستان ، نوشته: ج.ك. كویا جی ترجمه: جلیل دوستخواه ،1362

 

-4دین بهی ،مهرداد مهرین ، 1362

 

-5تاریخ روابط ایران و چین دكتر علا الدین آذری ، 1377

 

-6مقاله ای نوشته احمد رضا ایروانی در روزنامه همشهری ، یكشنبه 23 اسفند 1377.

 

7- http://mehremihan.ir

 

 

سرود پهلوی یک رویا به همراه برگردان پارسی

سرود پهلوی یک رویا به همراه برگردان پارسی

آوانوشت


برگردان به پارسی


اَرس


توشت


او دیت هِیچ


من


غم


او دیت هِیچ


دیتیکر بار اِواچِ ای


هچ کوفیها ای خُوَروَران


نیکاس اُ شَتر ای کَرمانشا


من نِی گُوَم اِران شَتر دیل


هست


مرزیهائیش گَوِت کو  اِران


شَتر دیل هست


دیتیکر بار


من


او اِواچِ ای کِ  همه آیِت


هچ کوفیها ای خُوَروَران


من


توشت او دیت هِیچ



اشک


سکوت


و دیگر هیچ


من


غم


و دیگر هیچ


دیگر بار آوازی


از کوههای کرمانشاه


نگاه ب سوی شهر کرمانشاه


من نمی گویم ایران شهر دل


هست


مرزهایش میگوید ک ایران


شهر دل است


دودیگر بار


من


و آوازی که می آید


از کوههای خوروران


من


سکوت و دیگر هیچ.

 

 
 

چکامه سرا : رضا آقازاده

 

 

— همچنین ببینید :

سروده پهلوی به پذیره فصل بهار به همراه برگردان به پارسی

سرود پهلوی یک رویا به همراه برگردان پارسی

سروده پهلوی نوروز به همراه برگردان به پارسی

سروده پهلوی کردی سپاس یزدان به همراه برگردان به پارسی

سروده پهلوی باد و برگ به همراه برگردان به پارسی

سروده پهلوی بهار من به همراه برگردان به پارسی

سروده پهلوی ناز به همراه برگردان به پارسی

سروده پهلوی دره به همراه برگردان به پارسی

سروده پهلوی ” باد ” به همراه برگردان به پارسی

سروده اِران شهر به زبان پهلوی به همراه برگردان به پارسی

سروده پهلوی آرش کمان به همراه برگردان به پارسی

تارنمای دین بهی

تارنمای دین بهی

انجمن زرتشتیان آلمان

Deutscher zarathustrischer Verein

از سال 2011 با شما و در کنار شما بوده ایم و هستیم.

این لوگو ، این نام و برگه ما در فیس بوک

هیچ گونه ارتباطی با انجمنی که به همین نام

در سال نوامبر 2016 ایجاد و در ژانویه 2107

ثبت شده ندارد.

auf Facebook   در فیس بوک

www.facebook.com/groups/Zoroastrier.Deutschland

تارنمای دین بهی : www.dinebehi.com

برگه فیس بوک : https://www.facebook.com/DineBehi

برگه گوگل پلاس : https://plus.google.com/+Dinebehi

برگه توییتر : https://twitter.com/DineBehi

کانال تلگرام : https://telegram.me/DineBehi

کانال تلگرام : https://telegram.me/Dine_Behi

بالاترین : https://www.balatarin.com/users/dinebehi

اینستاگرام : https://www.instagram.com/dinebehi

آیا می خواهید در خبرنامه ما همومند شوید تا از آخرین خبرها و رویداد ها آگاه شوید؟

به پیوند زیر بروید و برای دریافت خبرنامه پست الکترونیکی خود را وارد کنید.

http://dinebehi.com/news

با سپاس

 

نکوهش قربانی کردن حیوانات

نکوهش قربانی کردن حیوانات


“قربانی کردن در بینش زرتشت کاری ناشایست و به دور از کردار نیک انسانی است.

در اینگونه نگرشی گیاه، حیوان و انسان همه در هستی پدیدار شده اند تا هریک به گونه ای زندگی خود را دنبال کند. آشکار است که در زندگی گیاهان، حشره، ماهی، خزنده، دوزیست، پستانداران و دنیای آنان سخن از توانایی و نیروی بیشتر است آنکه قوی تر باشد دیگری را به شکار می کند تا برای خود خوراکی فراهم کرده باشد وگرنه زنده نخواهد ماند یا اینکه جای بهتری برای زندگی داشته باشند و این راز بقا ی آنان است.

رابطه بین انسان هوشمند با دیگر آفریدگان نیز چنین است با این تفاوت که انسان با خرد خویش راه بهتر زیستن را آموخته است و با تغییراتی در زندگی گیاهان و حیوان ها، نه تنها برای خود خوراک فراهم می آورد تا همچنان زنده بماند بلکه از گیاه و حیوان بهره های گوناگون و بیشتری نیز می برد.

پرسش این است که چرا بایستی یرای رسیدن به هدفی غیرمنطقی و اخلاقی کشتن حیوانی را جشن بگیرد و به خونریزی و جایگاه انسانی خود افتخار کند…

با چنین بینشی، پیروان اندیشه زرتشت وآیین راستی در هر زمانی برخود شایسته نمی دانند تا حیوانی را قربانی کنند آنان گاهی از گوشت برخی از حیوان ها، خو راک تهیه می کنند ولی با کشتن آن مراسمی ویژه که با شادی وافتخار باشد؛ ندارند.”

نوشتارهایی از موبد کورش نیکنام

آیین آتش روی بام پنجه

آیین آتش روی بام پنجه

آیین آتش روی بام ” تش و بوم” در واپسین روز پنجه


در گاهشماری ایران باستان ( گاهشماری اوستایی ) هر سال 12 ماه دارد و هر ماه 30 روز است که در پایان آخرین ماه ( اسفند ماه ) 5 روز ( پنجه ) به آن اضافه می شود که روی هم رفته میشود 365 روز ، این پنجه را پنجه بزرگ یا ” گاهانبار همس پت میدیم گاه” می نامند. واژه همس پت میدیم گاه برابر شدن روز و شب را معنی می دهد و در باور زرتشتیان هنگام آفریده شدن انسان است. هر روز از پنجه بزرگ را نامی ویژه است که از 5 بخش گات های اشوزرتشت برگرفته شده اند. 1-اهنودگاه 2-اشتودگاه 3-سپنتمدگاه 4-وهوخشترگاه 5-وهشتواشت گاه که برابر است با 25 تا 29 اسفند ماه خورشیدی. پنج روز باقی مانده به گاهانبار همس پت میدیم گاه را پنجه کوچک مینامند که از 20 تا 24 اسفند ماه خورشیدی است. در پنجه کوچک خانه و کاشانه برای برگزاری جشن نوروز آماده و مرتب می کنند. به باور نيكان ما در پنج روز مانده به پايان سال فروَهر مردگان براي سركشي بازماندگان خود به زمين فرود می آيند و از همین روی در پايان گاهان بارهمس پت میدیم، در پايان شب سال بر روي بام رفته و فانوسی به لبه‌ي بام خود می گذارند كه تا بامداد روشن است. سپيده دم بر روی بام می روند و آتش افروزی آغاز مي شود كه با نوای اوستا در هم مي آميزد. اين آيين با دميدن نخستين رُخش خورشيد پايان می پذيرد و جشن نوروز آغاز می شود

«شب وه» که واپسین شب پنجی است، میوه ها و وردرین( خوراکیهای سفره گهنبار) را روی بستری در بام می گسترند و هیزمی آماده کرده تا با زدن سپیده و هم زمان با روشن شدن آتش درمهر روی بامها آتش ها افروخته می شود.این آیین با خواندن نیایش و آمرزش برای روان درگذشتگان همراه است

در این مراسم ، ظرفی پر از آب ، مقداری میوه که « وادرین » نامیده می شود ، چند شاخه سرو و شمشاد و آتشدان نیز بر پشت بام دیده می شود که ظرف آب را پس از پایان آتش افروزی بر روی زمین می ریزند که این نشانه بدرقه روان درگذشتگان است و عطر میوه هایی که در هنگام اوستا خواندن پاره شده است و بوی خوش که شامل کُندُر ، چوب سندل و غیره می باشد روی آتش ریخته می شود در هوا پخش می شود و روان درگذشتگان را شاد می کند

گردآورنده : فریما

 همچنین ببینید : آشنايی با سنتها و آيين پنجه ، از پنجه تا چهارشنبه سوری ، شب وه (شب پنجه آخر سال) ، نیایش پنجه بزرگ – پایانِ سال کُهَن ، جشن های فصلی و گهنبار ، گاهان بار

مراسم درگذشتگان در آیین زرتشتی

مراسم درگذشتگان در آیین زرتشتی

 

در آیین زرتشتی با مرگ انسان زندگی‌ پایان نمی یابد بلکه آغاز زندگی‌ برای روان درگذشته به حساب می‌‌آید به همین دلیل شیون ، سوگ و عزاداری در آیین زرتشتی عملی‌ ناپسند به شمار می آید

 

رسم خاک سپاری

زرتشتیان جسد مرده‌ها را در هنگام تاریکی‌ شب به خاک نمی‌‌سپارند و منتظر می‌‌مانند تا سپیده دم روز آغاز شود.با مراسمی  به دور از سوگواری با لباس و کلاه و روسری سفید جسد مرده را به آرامگاه میبرند

 

موبد در آرامگاه بخشی از گاتها را می‌سراید سپس مرده را شستشو داده و در پارچه سفید دوخته شده بر تن‌ مرده میکنند و سپس مرده را بر تابوتی آهنی میگذارند و چهار نفر آنرا بر دوش خود حمل میکنند و به محل قبر میبرند.در پیشاپیش افرادی که مرده را حرکت میدهند بزرگترین فرزند درگذشته حرکت می‌کند. آتشدانی که دود عطر کندر و چوب سندل از آن برمیخیزد نیز در جلو حرکت میدهند.اکثر بانوان شرکت کننده در مراسم عود یا شاخه‌های مورد و شمشاد با خود می‌آورند. بعد از خاکسپاری مرده مقداری آب یا گلاب  بر روی خاک قبر میپاشند.سپس عود‌ها را میسوزانند و شاخه‌های سبز و گًل را بر روی قبر می‌‌گذارند

 

آنگاه برای شادی روان درگذشته نیایش می‌‌کنند و در پایان جمله اوستایی” ایریس تنام اورانو یزه مئیده یا ا شه اونام فر‌ ه  وشه یو” بر زبان می‌آورند و سه بار اشم وهو می‌خوانند. ترجمه:  به روان فروهر پاک همه درگذشتگان درود باد

 

پس از آیینی که به هنگام خاک سپاری و سرودن بخش هایی از اهنوت گات در آرامگاه است، در پسین روز سوم آیینی سنتی در خانه درگذشته اجرا می گردد, بامداد روز چهارم و پیش از بر آمدن آفتاب به خانه درگذشته می‌آیند مردان و جوانان بویژه در این مراسم شرکت می‌‌کنند. و موبد با خواندن اوستای گاه اشهن از شرکت کنندگان می‌‌خواهد تا روی به سوی روشنایی خورشید نمایند و برای تندرستی  و شادی روان درگذشته  نیایش کنند.پس از نیایش و سرودن اوستای کشتی‌ ، موبد به خواندن  گاه هاون می‌پردازد (نیایش گاه هاون پس از سپیده دم تا نیمروز است). به باور زرتشتیان روان پس از سه شبانه روز از تن‌ جدا میشود و در سپیده دم  بامداد روز چهارم از چینود می‌گذرد ( در باور زرتشتیان ، روان زرتشتیان پس از مرگ باید از مرحله ای به نام چینود عبور کند ) که اگر روان از آن شخص نیکوکار باشد از این گذرگاه به راحتی‌ عبور می‌کند و در سرای نور و سرود قرار می‌گیرد (بهشت) و اگر روان مربوط به شخص گناهکار باشد از چینود عبور نمیکند و در سرای سکوت و تاریکی‌ (دوزخ) خواهد ماند. بنابرین بهشت و دوزخ در آئین زرتشتی حالت خاصی‌ برای روان پس از مرگ است

 

 دهمین روز درگذشته مراسم آیینی است و مراسم 30 روزه پس از 1 ماه درگذشتن وجود دارد و سالگرد درگذشت اشخاص نیز با داد و دهش و همچنین سرودن اوستا توسط موبدان انجام میشود.مراسم سال درگذشتگان تا سی‌ سال ادامه می‌یابد و در هر سال به یاد روان آن شخص خویشان و آشنایان گرد هم می‌آیند و نیایش و درود به روان فروهر درگذشتگان میفرستند

به نگارش : فریما 

یاری نامه از نوروز تا نوروز دکتر کورش نیکنام 

زرتشتی شدن (چکیده)

زرتشتی شدن (چکیده)


بازگشت

 


به خشنودی اهورامزدا



موبد کامران جمشیدی 

 

زرتشتی بودن، پیش از هر چیز، یك آگاهی درونی و یك گزینش خردمندانه و همچنین وجدانی است و در نتیجه امری فردی می‌باشد. برای رسیدن به این پایه باید پیام بزرگ آموزگار، زرتشت را به درستی دریافت و زرتشتی اندیشید، سخن گفت و كردار داشت. این گزینش و باور به جهان‌بینی زرتشتی، خود هم آغازگر و هم میوه‌ی یك دگرگونی ژرف درونی می‌باشد و نیاز به زمان برای رسایی یافتن دارد.

 برای گزشتن ازگام پذیرش اجتماعی در آئین زرتشتی ، كه همانا “سدره‌پوشی”می‌باشد، باید شرایط زمانی و مكانی را در نظر گرفت و آنجا كه شدنی نیست، نیازی به انجام آن نمی‌باشد، تا زمانی كه آن شرایط فراهم شوند

 بنابراین هر آن كس كه پیام زرتشت را دریافت و در پیش وجدان خود برگزید كه زرتشتی باشد، او زرتشتی است و می‌تواند خود را زرتشتی به شمار آورد هرچند هم كه برای جامعه شناخته شده نباشد.

برای ورود به همبودگاه (جامعه) در جایگاه یك زرتشتی هم، هر زمان كه شایسته بداند می‌تواند دیگران را آگاه كند و اگر دسترسی به كسانی باشد كه بر مبنای قراردادهای همبودگاهی ( اجتماعی)، پروانه‌ی انجام مراسم سدره‌پوشی را دارند (كه یك موبد زرتشتی نخستین جایگاه را از این دیدگاه دارد) از این گامه نیز گذر خواهد كرد وگرنه كه در داد‌و‌ستد اندیشه با هم‌اندیشان و هم‌وجدانان (هم‌دینان) خود زندگی همبودگاهی را در جایگاه یك زرتشتی پی خواهد گرفت تا در نخستین زمان شایسته سدره‌پوش شده و وارد خانواده بزرگتر گردد.


اما برای اینكه ورود او انگیزه‌ی پشتیبانی خانواده گردد ، لازم است بایستگی‌هایی را كه خانواده بزرگ زرتشتیان برای اداره همبودگاه خود خواستار است ، از سوی (نو)بهدین پذیرفته شوند و رفتار گردند تا سامان زرتشتیان آشفته نشود و پیوند افراد آن دچار ناهنجاری نگردد.

اكنون كمی ژرفتر به این سخن می‌نگریم و سه بایستگی مهم و پایه ای 

 “ . 1باورِ درونی
“.2
نشانه بیرونی
 “.3
بزرگداشت پیمان های همبودگاهی و پاس داشتن (رعایت) آنها” 

 

– 1باور درونی

خدای زرتشت داناترین و تواناترین است. اهورامزدا خدای یگانه، به هر انسانی خرد ارمغان کرده و او را آزاد گذاشته تا با گزینش راه درست زندگی، به خوشبختی مادی و مینوی دست یافته و با نزدیك کردن خود به او خدا گونه شود.

انسان اگر اندیشه نیك (وهومن) را برگزیند و با قوانین هستی و سپهر و سرشت (طبیعت)، كه بر بنای راستی استوار گردیده که به آن “اشا” گفته می‌شود هماهنگ كند و سپس با پس زدن اندیشه‌های زشت و ناپسند و چیرگی بر خود (خشترا)، و از روی آگاهی ، كردار نیك را پیشه سازد، به آرامشی درونی یا (آرمئیتی) دست خواهد یافت . و آنگاه اگر این آرامش به دست آمده دوام یابد ، انسان به رسایی (تكامل) یا “هورْوَتات” نزدیك می شود و هر چه آدمی به كمال و رسائی نزدیكتر گردد از مرگ دورتر خواهد شد و اگر همه رسا گردد ، جاودانه خواهد زیست و به بیمرگی (اَمِرِتات) خواهد رسید. در این گامه انسانِ خُرد و ناتوان آغازین ، خدایگونه می گردد.


آدمی با گزینش راه اشا (راستی و درستی) و پیمودن آن، خود به خود در جبهه ستیز با بدیها و و زشتیها قرار می گیرد . اما این رو‌در‌روئی ، جنگ نیست و خون ریزی را در پی نخواهد داشت . این رو‌در‌روئی از نوع ستیز نور با تاریكی و دانش با نادانی است. آسان ترین و شتابان‌ترین برداشتی كه از ستیز در ذهن ما، مردم خشونت زده این دوران نغش می بندد ، جنگ و خون‌ریزی و رویارویی خشونت بار است. اگر این برداشت از ستیز را بپذیریم ، می بایست گروهی در جبهه روشنائی ایستاده به طرف تاریكی تیر پرتاب كنند و به این كار هم دلخوش باشند كه تاریكی از بین خواهد رفت و یا برای ریشه كن كردن بیسوادی باید همه ی بیسوادان را از دم تیغ بگذرانند

راه مبارزه با تاریكی بر افروختن چراغ است و پر نورتر كردن آن ؛ تنها در پرتو نور است كه تاریكی مفهوم خود را از دست خواهد داد . راه مبارزه با بیسوادی نیز گسترش دانش است نه به دار زدن بیسوادان.

زرتشت به ما خشونت و جنگ نمی آموزد . هیچ جنگی برنده ندارد. جنگ هرگز نتوانسته است گره‌ای را بگشاید بلكه خود گره‌آفرین بوده است. هر جنگی سرانجام به آشتی/ آتش‌بس می انجامد. هیچ جنگ و كشتاری ابدی نیست، پس برای درمان دردهای انسانی ، باید از جنگ تا آنجائی كه می توان پرهیز كرد. اما این پرهیز به مفهوم بی‌پدافند (بی‌دفاع) ماندن نیست. در آئین زرتشت سازمانی برای جنگ افروزی وجود ندارد ولی سازمان پدافند موجود است، زیرا همواره هستند نادانان و بداندیشانی كه جنگ را به دیگران می‌پزیرانند، كه اگر چنین باشد باید از خود پدافند كرد و جنگ افروز را وادار به آشتی و آرامش نمود.

آرمئیتی یا (آرامش ) نزدیكترین و بسوده‌ترین (ملموس‌ترین) دستاورد آموزشهای زرتشت است. سازندگی تنها در آرامش شدنی است. پیش‌نیاز رشد و رسایی آرامش است. ساختن جهانی سرشار از آشتی و انسانیت تنها در سایه آرامش امكان پذیر خواهد شد. آرامش بدست نخواهد آمد مگر اینكه انسانها خشترا(چیرگی به خود) را پیش بگیرند و با اشا (قانون هستی) خود را هماهنگ سازند. فقط كسانی می‌توانند قوانین هستی و سامان سرشتی را، كه پایه‌ی راستی و درستی است، پاسداری كنند كه وهومن (اندیشه نیك) را برگزینند و نیك اندیش گردند

پس سرنوشت جهان در مغز انسانها رقم زده می شود. اگر انسانها نیك اندیش شوند، سپهر و آخشیج‌ها (طبیعت، عناصر هستی) را بزرگ بدارند و رو در روی آن قرار نگیرند (آلودن محیط زیست ، ستیز با طبیعت است) و با كردار نیك خود بشریت را به آرامش برسانند، انسانیت تكامل پیدا خواهد كرد و در جهان جاودانه خواهد ماند و در این تكامل و جاودانگی دست به آفرینش خواهد زد و همكار خداوند خواهد شد . پس می بینیم كه از هر سو كه برویم و از هر زاویه ای به «دستگاه آفرینش » و «انسان و آینده اش» بنگریم ، سر انجام به “امشاسپندان” خواهیم رسید كه دستگاه فلسفی و جهان بینی دین زرتشتی است.

اگر ما فلسفه دین زرتشت را بپذیریم از درون زرتشتی شده ایم .


 –2
نشانه بیرونی

آن هنگام كه انسان در جهان درون خود ، به اهورا مزدا و فلسفه دین بهی باورمند شد و خواست كه در این باورمندی با دیگران همراه شود . لازم می آید كه پیمان وفاداری به دین بهی و زرتشتیان را آگاهی دهد.

سدره پوشی ” نشانه‌ی بیرونی زرتشتی شدن است. با پوشیدن سدره و بستن كشتی آدمی هم با خود و هم با دیگران پیمان می‌بندد كه راه زرتشت را پی‌گیری كند. سدره پوشی زایشی نو و “تولدی دیگر” است . زایشی مینوی (معنوی) در یك دینِ بهساز و آباد كننده . با پوشیدن سدره و بستن كشتی گامه‌ی كوشای (جدی) زرتشتی شدن آغاز می گردد.


سدره
سِدرِ ه پیراهنی است بی‌یقه و بی‌آستین از پارچه نازك سفید رنگ. یقه و آستین بلند هر دو نشانه خودنمایی است و آستین بلند و گشاد در گذشته اسباب نازش (فخر و مباهات) دارنده آن به شمار می آمد.

سادگی و سفیدی این جامه نشان می دهد كه شخص نمی خواهد با دربركردن آن به جاه و مقامی برسد و آنرا وسیله ای برای رسیدن به بلندپروازی‌های های خود قرار دهد.

سدره، جامه‌ی نازش (تفاخر) نیست. جامه ساده سربازی است كه سرباز اهورامزدا به تن می كند و رنگ و ریا در آن راهی ندارد.

باپوشیدن این جامه‌ی ساده، سفید و پاك ،انسان همانند و همرنگ آن می‌گردد. هم رنگ دیگر زرتشتیان می شود. بهدین می شود.


كُشـتی

كشتی، بندی است كه از 72 نخ پشمی بافته شده است. بافندگان آن باید بهدینانِ پارسا باشند . این 72 نخ به شش رشته بخش شده است. و هر رشته ای دارای 12 نخ است. عدد 72 اشاره ای است به 72 فصل یسنا كه مهمترین بخش اوستا است. 12 اشاره دارد به 12 ماه سال و 6 اشاره ای است به شش ”گهنبار” كه جشن‌های دینی زرتشتیان است.

كشتی بستن نشانه پیمان بهدین با خود و اهورامزدا است. با پوشیدن سدره، بهدین جامه‌ی خدمت دین را به بر می كند و با بستن كشتی كمر خدمت به میان می بندد تا جهانی آباد ،آزاد و بدور از جنگ ، ناداری و … بسازد . سدره پوشی مراسم با شكوهی است كه به دست موبد انجام می پذیرد و دوستان و بهدینان با شركت خود در آن ، شاهد زایش مینوی یك بهدین می گردند و با او این زایش را جشن می گیرند.

 

3 ـ پیمان‌های همبودگاهی ” اجتماعی

پیمان‌های همبودگاهی ” اجتماعیزرتشتی ، انسان آزاده ای است كه خود با خرد بیدار خویشتن ، راه زرتشت را بر می گزیند و با سدره پوش شدن ، كوشا بودن خود را در این راه بیان می دارد. او گام در راهی می‌گذارد كه خوشبختی و شادزیوی انسان و انسانیت هدف نهایی آن است.

دین زرتشت، دین بهی است. دین كوشش است. مگر نه اینكه جهان در سایه كار و كوشش آباد خواهد شد و تنها در سایه كار و كردار نیك است كه انسان خواهد توانست به سازندگی بپردازد؟

دین بهی، دین گوشه نشینی و زانوی غم بغل گرفتن نیست و ناامیدی و منفی بافی در آن راهی ندارد. آینده ، یك رویداد ناگوار برگشت‌ناپذیر نیست . آینده در دست های ما قرار دارد. اگر بكوشیم و بسازیم آینده زیبا خواهد بود و اگر بدان نیاندیشیم و كاهلی پیشه كنیم ، فرجامی بد در پیش روی ما خواهد بود.
ساختن و آباد كردن و نوسازی جهان به هم‌اندیشی ، همدلی و همبستگی انسانهای نیك اندیش ، خوش گفتار و نیك كردار نیاز دارد. از این رو دین بهی ، دین همبودگاهی است.

گفتیم كه سدره پوشی، جامه سربازی اهورامزدا را به تن كردن است و كشتی، میان بستن و بیان آمادگی برای خدمت می باشد.

هر نو بهدینی سربازی است كه در این ”ارتش كار نیك” می بایست جای خود را پیدا كند و همازور و هماهنگ با دیگر بهدینان به پیش رود. پس لازم می آید كه سازمان همبودگاهی زرتشتیان بر مبنای آموزشهای زرتشت سامان پذیرد.

گفتار و كردار هر زرتشتی در سرنوشت دیگر همكیشان نشان‌گذار خواهد بود. فرد، پیش از زرتشتی شدن پاسخ‌گوی كردارهای خوب یا بد خود است و دیگران نیز كارهای خوب و پسندیده و یا رفتارهای زشت و ناپسند یك غیر زرتشتی را به پای جماعت زرتشتی نمی نویسند . اما هنگامیكه فرد پذیرفت كه زرتشتی شود، خود به خود بخشی از خانواده بزرگ زرتشتیان شده است و از آن پس كارهای نیك و پسندیده و یا رفتارهای زشت و ناپسند او دامن گیر دیگر زرتشتیان خواهد بود و آنها را سربلند و یا سرشكسته خواهد كرد. از این رو زرتشتی شدن نه تنها نیازمند ”باور درونی” و ”نشانه بیرونی” است بلكه ” بزرگداشت پیمانهای گروهی و پاسداری آنها” را نیز بایسته می سازد. نا گفته پیداست كه باهم بودن یك گروه از انسانها ، خود به خود نیاز به یك سری بنیان‌ها، هماهنگی‌ها و قانونها دارد. بدون این بنیان‌ها،پیوستگی افراد یك همبودگاه دستخوش هرج و مرج گشته و آنها را رو در روی یكدیگر می گذارد.

درست به همین سبب ”پذیرش پیمان‌های گروهی” یك نیاز والا به شمار می آید . در جامعه سنتی زرتشتیان این نیاز بگونه‌‌ی نانوشته وجود دارد و زمانی دراز است كه زرتشتیان توانسته‌اند كه با پاسداشت آن، خود را نگاه دارند زیرا جامعه زرتشتی، گروه كوچكی بوده است كه نه تنها بر بنیان آموزش های زرتشت، هموندانش پاسخگو و پیمان‌دار نسبت به جامعه بار آمده اند ، بلكه به سبب خویشاوندی و پیوستگی تنگاتنگ خانوادگی كه نتیجه ازدواج های درون همبودگاهی بوده است ، چنان بافت به هم تنیده ای یافته است كه سرنوشت فرد به گروه و گروه به فرد وابسته شده و گونه‌ای هماهنگی روحی و روانی در جماعت دیده می شود و شخصیت (كاراكتر) گروهی ویژه ای در گروه ایجاد شده است.

 

اكنون ببینیم چه بنیان‌هایی باید از سوی نوبهدینان ژرف‌نگری شود:

الف ـ ”جدایی دین از سیاست” 

ب ـ ”پرهیز از باور ستیزی” 

پ ـ ”پذیرش خویشكاری (مسئولیت) همبودگاهی و كار گروهی

 

الف ـ جدایی دین از سیاست

دین بهی ، دین نارواگزینی و دوبینی (تبعیض) نیست . زن ومرد ، دارا و ندار ، سیاه و سفید و …. می توانند زرتشتی شوند. نه رنگ پوست، نه جنسیت و نه مقام همبودگاهی افراد و یا گرایش سیاسی آنها هیچ كدام پایه‌ای برای پذیرش به دین نیست.

همانگونه كه كارگر ، پزشك، مهندس، كشاورز و غیره می توانند زرتشتی شوند، سیاستمداران نیز می توانند زرتشتی شوند و زرتشتی بمانند. اما یك سازمان همبودگاهی كه بر بنیان دین استوار است نمی تواند جایگاهی برای تبلیغ یك ایده سیاسی ویژه شود و یا جایی برای گسترش اندیشه های سیاسی ویژه‌ای شده و از همه بدتر جای یارگیری گروه های سیاسی و حزب‌های گوناگون گردد

همانگونه كه كشاورز نمی‌تواند با تراكتور به نیایشگاه وارد شده و زمین آنرا شخم بزند و بذر دلخواه خود را در آن بكارد، سیاستمداران و یا كوشندگان سیاسی هم نباید سازمان همبودگاهی زرتشتیان را با حزب و سازمان سیاسی یكی بگیرند و دفتر و ساختارهای هموندگیری خود را در آن پهن كنند.

بنیان سازمان و ساختارهای همبودگاهی زرتشتیان، آموزش‌های زرتشت است و افراد تنها از روی باور به دین زرتشت باید در این نهاد همبودگاهی هموند شوند و نه بر پایه‌ی وابستگی‌ها و گرایش‌های سیاسی. در یك نهاد دینی، با یك جهان بینی فراتر از رنگ پوست، جنسیت و …، دیگر چپ و راست و میانه‌رو مفهومی ندارد. همه، زرتشتی هستند و چون زرتشتی‌اند در این سازمان همبودگاهی هموند شده‌اند.

از این گذشته دین و سیاست دو مقوله‌ی از هم جدایند و نمی‌توان آن دو را با هم آمیخت. دین به دنبال “حقیقت” است و سیاست در پی “واقعیت” و سازش با آن. هر گاه بتوانیم دو دانه سیب را از یازده متر پارچه كم كنیم و یا هفت لیتر شیر را به چهار كیلو آهن بیفزاییم، خواهیم توانست دین و سیاست را با هم بیامیزیم. دین و سیاست باید مانند دو ریل راه آهن به موازات یكدیگر پیش روند اما به هم نرسند، كه اگر چنین گردد واگن‌های تمدن انسانی واژگون شده و سبب مرگ و ویرانی خواهند شد.

دین، پاسخگوی فراهم‌آوری آسایش مینوی بوده و باید بتواند آرامش روانی، اخلاق و امید را برای انسان به ارمغان بیاورد در جایی كه سیاست، خویشكاری‌اش فراهم‌كردن آسایش مادی انسان می‌باشد.

هم سیاست و هم دین برای جامعه‌ی انسانی لازم هستند. هیچ كدام هم بد نیستند. آنچه بد، ناپسند و آسیب‌رسان است آمیزش این دو با هم است.


ب ـ پرهیز از باور ستیزی

هر زرتشتی در بهترین چگونگی (حالت) خود، دادگو و كاردار (وكیل) دین بهی است، نه دادستان دین‌های دیگر. كار ما استوار كردن و گسترش دادن آموزش‌های زرتشت است و نه رد كردن و خرده‌گیری از دین‌های دیگر. دین بهی چماق نیست كه با آن بشود بر سر دین‌های دیگر كوبید. زرتشت و دینش را باید برای خود او و فلسفه‌اش برگزید نه برای وسیله قرار دادن و ستیز كردن با باورهای دیگر.

البته می‌توان دین بهی را با دین‌های دیگر سنجید اما این، سنجش میان باورهاست كه خود كاری پژوهشی و آموزشی است و نه پیش‌زمینه‌ی یورش به باورهای دیگر و كوبیدن این یا آن دین، كه نه سودمند است و نه لازم. این كار تنها می‌تواند سبب برپا شدن تنش بین بهدینانو دیگر باورها گردد، كه اگر باورستیزان در كار خود كوشاتر باشند جنگ دینی را در پی خواهد داشت، كه مانند هر جنگ دیگر بیهوده و زیان‌آور است.


پ ـ پذیرش خویشكاری (مسئولیت) همبودگاهی و كار گروهی

آرزوی هر بهدینی، بهبود زندگی خود و همكیشان و گسترش دین بهی است. سر‌و‌سامان دادن به كارهای همبودگاهی زرتشتیان از توانایی یك و یا چند نفر بیرون است. شایسته است كه هر نوبهدینی بر پایه‌ی توانایی‌ها و ویژه‌كاری‌ها (تخصص) و یا نیاز همبودگاه زرتشتی در گوشه‌ای از سازمان همبودگاهی به كار بپردازد. شانه خالی‌كردن از زیر كار و پشت گوش انداختن خویشكاری‌های همبودگاهی سبب از هم پاشیدن سامان و سررشته‌ی سازمان همبودگاهی خواهد شد.

این كار با هیچ سنجه‌ی (معیار) اخلاقی و انسانی جور نمی‌آید. فراموش نكنیم كه پای‌بندی به پیمان از آموزش‌های اخلاقی زرتشتیان است. انسان زرتشتی كسی است كه هم نسبت به خود، هم نسبت به گروه و هم نسبت به سپهر خود را پاسخگو بداند و در راه بالندگی و رسایی خود و جهان كوشا گردد.

 

اكنون، پس از خواندن این نوشته، روی پرسش‌های زیر اندیشه كنید و پاسخ آنها را در درون خود بیابید:

آیا به دین بهی در درون خود باور آورده‌اید؟

آیا می‌خواهید با سدره پوشیدن به آن رسمیت بدهید؟

آیا پیمان‌های همبودگاهی، یعنی “جدایی دین از سیاست”، “پرهیز از باور‌ستیزی” و “كار گروهی” را می‌پذیرید؟

 

اگر پاسخ به پرسش‌های بالا مثبت است، به گروه ما خوش آمدید! اكنون هنگام آن رسیده است كه با هم بخوانیم:


به خشنودی اهورامزدا


من، به هستی خداوند یكتا و پیام‌داری اشو زرتشت اسپنتمان بی‌گمانم.
من، آئین بهی زرتشتی را برمی‌گزینم كه بهترین راه زندگی را به من نشان می‌دهد.
اندیشه و گفتار و كردار نیك را می‌ستایم.
آئین زرتشت را می‌ستایم، كه خواستار آزادگی و آشتی و از‌خود‌گذشتگی و پارسایی و یگانگی است
و آئینی است كه از همه‌ی دینهای كنونی و آینده بهتر و زیباتر است.
اهورامزدا، خداوند جان و خرد را، سپاسگزارم 
و پیمان می‌بندم كه بر دین نیك و پاك زرتشتی استوار بمانم.

ایدون باد

 

 

ستایش دین بهی زرتشتی

به خشنودیاهورامزدا

این است ستایش دین بهی زرتشتی:


اندیشه نیک را میستایم.

گفتار نیک را میستایم.

کردار نیک را میستایم.

دین بهی مزدا پرستی را میستایم.

 


که یوغ بردگی را بر می اندازد و جنگ افزار را فرو می نهد.
که آزادگی بخش و راستین است.
که از دینهائی که هستند و خواهند بود،مهترین و بهترین و زیباترین است.
که خدائی است و زرتشتی.

راستی را چنین میستایم:
راستی بهترین نیکی است،خرسندی و خوشبختی‌ است.
خوشبختی‌ برای کسی است که راستی را برای بهترین راستی بخواهد
وبرای‌ خوشبختی‌ خود و دیگران تنها از راه راست و درست(اشا) پیروی کند.

زرتشتی کسی‌ است، که با عشق، در گسترش آئین راستی‌ در جهان بکوشد و با پیروی از راه اشا( راستی‌ و درستی‌ )، جهان را به سوی پیشرفت و آبادانی و شادمانی و خوشبختی‌ همگان، یار و راهنما باشد.

اهورامزدا ، پروردگار یکتا, دانا و توانا را سزاوار همه خوبیها میدانم.اوست خداوند جان و خرد.


این است ستایشدین بهی زرتشتی