بزرگداشت درگذشتگان هجوم تازیان به ایران
۲۵ بهمن ماه سالگرد جنگ نهاوند
یاد جانباختگان ایران اهورایی را گرامی میداریم
۲۵ بهمن ماه ، زرتشتیان یاد جانباختگان ایران اهورایی را گرامی میداریم
در ایران سوگی در کار نیست، در ایران اهورایی کسی نمی‌گرید، ایرانیان همه عاشقند، در دستانشان شاخه‌ای «مورد» گرفته‌اند و در آیینی هم انبازی میکنیم که به یاد جانباختگان میهن را گرامی بداریم. اورمزد و اسفندماه (نخستین روز اسفندماه از گاهشمار زرتشتی / ۲۵ بهمن ماه خورشیدی ) به یاد پاسداران این سرزمین اهورایی، آیینی به‌پاست، یادواره‌ای از عشق و مهر و از آن‌چه که بر دل نگاشته‌اند و این دل‌نگاشته همواره با ماست و از باد و باران و گذر زمان آن‌را گزندی نیست.
باد و باران بیهوده می‌پویند، هیچ راهی نیست و این مهر همواره با ماست و این عشق، خویش و هم‌خانه‌ی ماست.
عشق و ایمانم به ایران در دو گیتی هم نگنجد
نیست رطلی در انیران سنجد این، پیمانه‌ای هم
اورمزد و اسفندماه که می‌شود یادواره‌ای به پا میداریم، یادواره‌ای به پاسداشت یاد دلیرانی که سینه‌هایشان سپر شد تا ایران همیشه ایران بماند. گرچه بیش‌از هزاران سال است که از برپایی این یادواره می‌گذرد، اما هنوز هم چون هرسال بزرگش میداریم تا به یاد داشته باشیم که ایران سرزمین عشق است، ایران میهن است، خاک پاک مادری است، خاکی که سزاوار بهترین درودها و آفرین‌هاست.
ایرانی سده‌هاست که چنین روزی را گرامی می‌دارد، سوگواری را در آیین ایرانی راهی نیست، حتا اگر هزاران هزار فرزندش را از دست داده باشد.
اورمزد و اسفندماه که می‌شود یاد آن هزاران هزار فرزندی را گرامی میداریم که اکنون بخشی از این خاک اهورایی شده‌اند. درود بر روان تمامی نیکان و درگذشتگان و درود بر فروهر پاک بزرگ مردان و شیر زنانی که به پاسداری از استقلال ایران زمین در خاک خفتند. این یادواره که پرسه‌ی همگانی خوانده می‌شود، اورمزد و اسفندماه هرسال به پاس دلاوری‌های تمام کشته‌شدگان نبرد با تازیان در جنگ «نهاوند» به پا داشته می‌شود. موبد اردشیر خورشیدیان، سرنشین انجمن موبدان، می‌گوید:
«برگزاری پرسه‌ی همگانی یك سنت است، این سنت، آیینی است كه به یاد كشته‌شدگان جنگ نهاوند كه هزار و اندی سال پیش بین ایرانیان و تازیان درگرفت، به‌پا داشته می‌شود. سنت‌ها راه هستند، راه‌هایی كه آورده‌ی دین نیستند بلكه با توجه به رویدادها و موقعیت‌های مكانی و زمانی رخ می‌نمایند. آیین پرسه‌ی همگانی اورمزد و اسفندماه نیز یكی از همین سنت‌هاست كه یاد نبرد بین ایرانیان و اعراب را همیشه در یادهایمان زنده نگاه خواهد داشت، سنتی كه خاطره‌ی كشته‌شدگان بی‌شمار این رویارویی را تا همیشه در دل‌هایمان جاودان می‌دارد و این چیزی نیست كه دین برای ما آورده باشد بلكه سوز زمانه آن را برایمان به یادگار گذاشته است.»
به‌راستی نمی‌توان یاد و خاطره‌ی ایستادگی‌ها و جانفشانی‌های مردمان پاک‌نهاد این سرزمین را فراموش کرد. در آیین پرسه، سوگی در کار نیست، کسی اشک نمی‌ریزد اما همه حرمت دارند و حرمت نگاه میدارند، حرمت آزادی و آزادگی را، حرمت میهن‌پرستی را. همه حرمت نگاه میدارند و به یاد این حرمت شاخه‌ای «مورد» در دست گرفته‌اند، «موردی» سبز که یادآور پایندگی، بالندگی و سرسبزی است، شاخه‌ای «مورد» در دست گرفته‌اند و گوش به آوای «اوستا» داده‌اند و بر فروهر درگذشتگان و جانباختگان میهن درود می‌فرستند. اما ایرانی همچنان به یاد از جان‌گذشتگان بی‌شمار این نبرد، حرمت‌دار اندیشه‌ی آزاد و سرشت میهن‌دار این آزادگان است و هر‌ساله با برپایی این آیین، بر اندیشه‌ی خود و فرزندانش رسم میهن پرستی را می‌نگارد.
روز اورمزد واسفند ماه پرسه همگانی ویژه بزرگداشت شهدای جنگ تازیان علیه ایرانیان است. برروان وفروهر همه این سلحشوران دلاوردرود باد
* به روان وفروهرهمه موبدان وبخردان وسلحشوران ودین چاشنی دارن درود باد
*به روان تابناک همه شهدای راه دفاع از کیان ملی میهن عزیزمان ایران سرفراز درود باد
* به روان بهدینانی که امسال جهان را بدرود گفته اند.درود باد
*یاد شان گرامی وراه نیکشان پررهرو باد. بهشت برین جایگاهشان باد
* به همه نیک اندیشان ,نیک گفتاران ونیک کردان , راستی جویان و سپنته من های ایران وجهان درود باد
ازاهورامزدای بزرگ میخواهیم که یاری رسان باشد که همه بازماندگان تندرست زیوند , نیک زیوند, درست زیوند, تازیوند به کامه زیوند . گیتی شان باد به کامه تن .مینویشان باد به کامه روان
این مراسم به یاد درگذشتگان و گردهمایی همگانی زرتشتیان انجام می‌پذیرد. خا نواده هایی که در آن سال درگذشته داشته‌اند، نام درگذشتگان آنان را موبد به همراه سایر درگذشتگان آن سال،با نوای اوستا در هم می‌آمیزد. کسانی که برای پرسه می‌آیند مقداری قهوه و نبات بر میدارند و شاخهً مورت را به نشان تداوم زندگی با خود به همراه می‌آورند، به روان در گذشتگان درود فرستاده و آرزوی تندرستی و سلامتی برای بازماندگان می‌نمایند
دژ نهاوند
جنگ نهاوند
جنگ نهاوند در روز ۲۵ بهمن سال ۲۰ خورشیدی، روز اورمزد سال ۱۲۰۱ شاهنشاهی و ۱۴ فوریه سال ۶۴۲ میلادی بین سپاه ایران و تازیان، در یورش تازیان به ایران در نزدیکی نهاوند که در منطقه‌ای کوهستانی واقع شده، اتفاق افتاد.
“ویرانی شهرها و کاخهای پادشاهان اندوه به همراه دارد اما، غم‌انگیزتر از آن به آتش کشیده شدن دانشگاه‌ها و کتابخانه‌هائی است که هر یک نگاهبان هزاران نسک از دانش و خردی بود که به دست نیاکان ما گردآوری شده، می توانست پشتوانه‌ای استوار برای ۱٤۰۰ سال تاریخ پس از خود گردد تا فرزندان ایران امروز ناچار نباشند برای بازیافتن برگ برگ آن گنج از دست‌رفته، آه حسرت بکشند.
شاید ۱٤۰۰ سال پیش، این جنگ را ایرانیان باخته اند اما طی ۱٤۰۰ سال پس از آن، در بازیابی هویت خویش و جبران این شکست، از هیچ کوششی دریغ نکرده اند و دست از این نبرد بر نداشته اند و تا پیروزی نهائی، راه بابک و مازیار و… را فرزندان آنها خواهند پیمود.”
ترا، ای کهن پیر جاوید برنا
ترا دوست دارم، اگر دوست دارم
ترا، ای گرانمایه، دیرینه ایران
ترا ای گرامی گهر دوست دارم
ترا ای کهن زاد بوم بزرگان
بزرگ آفرین نامور دوست دارم
هنروار اندیشه‌ات رخشد و من
هم اندیشه‌ات، هم هنر دوست دارم
اگر قول افسانه، یا متن تاریخ
وگر نقد نقل سیر دوست دارم
نه شرقی نه غربی نه تازی شدن را
برای تو ای بوم و بر دوست دارم
جهان تا جهان است پیروز باشی
برومند و بیدار و بهروز باشی