ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺑﺪﺭ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻃﺒﻴﻌﺖ ( زیستگاه)
ﺗﻴﺮ ﺭﻭﺯ – ﭼﻬﺮ ﺭﻭﺯ
بازگشت به جشن ها
ﻣـیﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺳﻴﺰﺩﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻣﺎﻫـی ﺩﺭ ﮔﺎﻫﻨﺎﻣﻪی ﺯﺭﺗﺸﺘـی ﺍﻳﺮﺍﻧـی ﺗﻴﺮ ﻳﺎ ﺗﻴﺸﺘﺮ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﮔﻔﺘﮕﻮی ﭼﺮﺍﻳـی ﻭ ﭼﮕﻮﻧﮕـی ﻧﺎﻡ ﮔﺬﺍﺭی ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﺸﻮﻳﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﻮﺗﺎﻫـی ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﻭ ﺫﻭﻕ ﻭ ﺳﻠﻴﻘـه ﻧﻴﺎﻛﺎﻥﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻳﺒﺎﻳـی ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻧﻮﺷﺘﺎﺭ ﺟﺎی ﺁﻥ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎی ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ آﻥ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻣﺎ می ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻳﮋﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺧـی ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭی ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺁﮔﺎﻫـی ﻛﻤﺘﺮی ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻫﻨﻮﺯ ﺭﻭﺯ ﺑﺪ ﺷﮕﻮﻥ ﻳﺎﻧﺎﻓﺮﺧﻨﺪﻩ (ﻧﺤﺲ) ﻣـیﺩﺍﻧﻨﺪ (ﻳﻌﻨـی ﺍﺯ ﭘﺎﻳﻪ ﺷﻤﺎﺭ ۱۳ﺭﻭﭼﻨﻴﻦ ﻣـیﺩﺍﻧﻨﺪ ) ﻭ ﻓﻜﺮ ﻣـیﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺯﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺎﺩیﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺩﺭ ﭼﻬﺮ ﺑﺮﺍی ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺑﺪ ﺷﮕﻮﻧـی ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻛﺎﺷﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺎ ﻛﻪ ﻣـیﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻧﻴﺎﻛﺎﻥ ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺳﺨﻨـی ﺍﺯبد ﺷﮕﻮﻧـی ﻭ ﻧﺤﺴـی ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻭﺍﺭﻭﻥ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻛﻪﺩﺭ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻣﺸﺎﺳﭙﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﺍﻳﺰﺩﺍﻥ ﻭ ﻧﻤﺎﺩﻫﺎی ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻫﻤﻪ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﻭ ﺧﺠﺴﺘﻪ ﻣـیﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﺭﻭﺯی ﺯﺍﻳﺶ ﻭ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﻳﻚ ﺍﻳﺰﺩ ﻳﺎ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺳﺰﺍ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺯﺍﺩﺭﻭﺯﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺍی ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭی ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺟﺸﻦﻫﻢ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﻣﻬﺮ ﻭ ﺟﻨﺒﺶ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮔﺮﻭﻩﻭﻫﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍی ﭘﻴﺸﺒﺮﺩ ﺑﻬﻴﻨـه ﺯﻧﺪﮔﺎﻧـی ﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﺷﻮی ﻭ ﻧﻮﺯﺍﻳـی ﻫﻤﻴﺸﮕـی ﻳﺎ ﻫﻤﺎﻥﻓﺮﺷﮕﺮﺩ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﻫﻴﭻ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪی ﻫﻢ ﺍﺯ ﺑﺪ ﺷﮕﻮﻧـی ﺳﻴﺰﺩﻩ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﭼﻴﺰی ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪﻛﻤﺎ ﺑﻴﺶ ﻫﻤﮕـی ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺵ ﻭ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪﺍﻧﺪ.
ﻧﺎﻡ ﮔﺬﺍﺭی ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ
ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻴﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭه ﭼﺮﺍﻳـی ﻧﺎﻡ ﮔﺬﺍﺭی ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ، ﻳﻌﻨـی ﺗﻴﺮ ﺭﻭﺯ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪﺍﻧﺪ ﻭ ﭘﻴﻮﻧﺪﺵ ﺑﺎ ﺭﻭﺯ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﺍﺳﺘﻮﺭﻩﺍی ﭼﻴﺴﺖ.
ﺩﺭ ﻳﻚ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﻣـیﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻴﺰﺩﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺗﻴﺮﻣﺎﻩ، ﺁﺭﺵﻛﻤﺎﻧﮕﻴﺮ، ﭘﻬﻠﻮﺍﻥﺍﻳﺮﺍﻧـی ﺑﺎ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﺗﻴﺮ، ﻣﺮﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥﻭ ﺗﻮﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﭘـی ﺁﻥ ﺁﺷﺘـی ﻣﺮﺩﻣـی ﺭﺍ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮﺭﺍﻥ ﻭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺳﺎﺧﺖ. ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﺍﻭﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺟﺸﻦ ﺗﻴﺮﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺗﻴﺮ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻴﺰﺩﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻣﺎﻫـی ﺭﺍ ﺗﻴﺮ ﻳﺎ ﺗﻴﺸﺘﺮ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ .
ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺷﺎﻩ ﭘﻴﺸﺪﺍﺩی ﻫﻢ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺩﺷﺖ ﺳﺒﺰ ﻭ ﺧﺮﻡ ﭼﺎﺩﺭ ﺑﺮﭘﺎ ﻣـیﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﺭ ﻫﻤﮕﺎﻧـی ﻣـیﺩﺍﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪی ﺁﻳﻴﻦ ﺩﺭ ﻣـیﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭی ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ ﻓﺮﻭﺭﺩﻳﻦ ﻛﻨﺎﺭ
ﺳﺒﺰﻩﻫﺎ، ﭼﺸﻤﻪ ﺳﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺟﻮﻳﺒﺎﺭﻫﺎ ﻣـی ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻳﮋﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩی ﺁﻧﺎﻫﻴﺘﺎ، ﺍﻳﺰﺩﺑﺎﻧﻮی ﺁﺏ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﺳﺒﺰﻩﻫﺎ ﻭﮔﺮﻩ ﺯﺩﻥ ﺁﻧﺎﻥ {ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﮔﺮﻩ ﺯﺩﻥ ﺳﺒﺰﻩ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪﻩ}، ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧـی ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺰﺩ ﺑﺎﻧﻮی ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﻣـیﺩﻫﻨﺪ .
ﻭ ﺳﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺳﻮﻡ ﺍﺳﺘﻮﺭﻩ ﻳﺎ ﻣﻴﺘﺨﺘـی ﺁﻥﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺸﺘﺮ ﻳﺎ ﺗﻴﺮ، ﺍﻳﺰﺩﺑﺎﻧﻮی ﺑﺎﺭﻧﺪﮔـی ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥﻫﺎ ﺑﺎ ﺍﺳﭗ ﺳﭙﻴﺪیﺩﺭ ﺭﻫﺮﻭی ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﺩﺵ ﺍﺑﺮ ﺳﭙﻴﺪ ﻳﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺑﺮی ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﺩﻳﻮی ﺑﻪ ﻧﺎﻡ َﺍﭘﻮﺵ، ﻳﺎ ﺍﺑﺮ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺠﻨﮕﺪ ﻭ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺷﻮﺩ، ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭﻳﺪﻩ ﻭ ﺳﺎﻟـی ﭘﺮ ﺍﺯ ﺳﺒﺰی ﻭ ﺧﺮﻣـی ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﺳﺖ.
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﻭﻳﻬﻢ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺘﻬﺎ ﻣـیﺗﻮﺍﻥ ﭼﻨﺪ ﻫﻮﺩﻩ ﻳﺎ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪﺗﻴﺮ ﻳﺎ ﺗﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﭼﻴﺰ ﺳﺮﻭﻛﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ:
ﺑﺎﺭﻧﺪگی ﻭ آﺏ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﻣﺎیه ﺯﻧﺪﮔﺎﻧـی ﻭﺭ ﺷﺪ ﻭ ﻧﻤﻮ ﻭ ﮔﺴﺘﺮﺵﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﻧﺪه ﺁﺷﺘـی ﻭ ﭘﺪﺍﻓﻨﺪ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﻭ ﻣﻴﻬﻦ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺁﺭﺵ. ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻴﺮ، ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻣـیﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺍﺑﺰﺍﺭﺟﻨﮓ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﺁﺷﺘـی ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺩﮔﺮ ﻣـیﺷﻮﺩ.
ﭘﺲ ﻣـیﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮﺳﻮ ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ ﺑﺎ ﺯﻧﺪﮔـی، ﻧﺠﺎﺕ ﺁﻥ ﻭ ﺭﻭﻳﺶ ﻭ ﺑﺎﻟﺶ ﻭ ﮔﺴﺘﺮﺵ آﻥ ﺳﺮﻭﻛﺎﺭ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻭ ﻣﺎﻳﻪ ﻭ ﭘﺎیه ﺟﺸﻦ ﮔﻴﺮی ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎنی ﺍﺳﺖ.
ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ی ﺁﻳﻴﻦ ﺟﺸﻦ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺑﺪﺭ
ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺯ ﺁﻳﻴﻦﻫﺎی ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﻳﺎﺩ ﻛﻨﻴﻢ ﻳﻜـی ﺑﺮﺩﻥ ﺳﺒﺰﻩ ﺑﻪ ﺩﺷﺖ ﻭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻭ ﻛﺸﺘﺰﺍﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ ﺳﭙﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪﻧﺸﺎﻧﻪ ﻭ ﻧﻤﺎﺩی ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﭘﻴﺸﻜﺸـی ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺰﺩ ﺑﺎﻧﻮی ﺁﺏﻫﺎ ﻳﺎ آﻧﺎﻫﻴﺘﺎ ﻛﻪ میﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﺸﺎنه ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺮﻛﺖ ﻭ ﻓﺮﻭﺍﻧـی ﺍﺳﺖ.
ﻭ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳـی ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣـیﺷﻮﺩ ﮔﺮﻩﺯﺩﻥ ﺳﺒﺰﻩ، ﺑﻮﺳﻴﻠـه ﺩﻭﺷﻴﺰﮔﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺩﻡ ﺑﺨﺖ ﻳﺎ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﺮﺍیﺑﺴﺘﻦ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻭ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﺯﻧﺎﺷﻮیی ﻣـیﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﭼﺮﺍیی ﮔﺮﻩ ﺯﺩﻥ ﺳﺒﺰﻩ ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ:
ﺳﺒﺰﻩ ﮔﺮﻩ ﺯﺩﻥ
ﺍﺯ ﻣﻴﺘﺨﺖ ﻫﺎی ﻛﻬﻦ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﻣـیﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﻣـﺸـﻴـﻪ {ﺁﺩﻡ: ﺁﺩﻡ ﻭﺍﮊﻩی ﭘﺎﺭﺳـی ﻭ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺷﺪﻩ ی ﻭﺍﮊﻩ ی ﺍﻭﺳﺘﺎیی ﺍﻳﻮﺩﺍﻣﻦ ﺑﻪﻣﺎﻧﻚ (ﻣﻌﻨـی) ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﺑﺎﻥﻫﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ} ﻭ ﻣـﺸـﻴـﺎﻧـﻪ ﺭﻭﺯﺳﻴﺰﺩﻫﻢ ﻓﺮﻭﺭﺩﻳﻦ ﺑﺎ ﮔﺮﻩ ﺯﺩﻥ ﺩﻭ ﺷﺎﺧﻪی ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺮﺍی ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﺎﻳﻪ ی ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻫستند ﻭ ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺍﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﻫﻢ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﺎﮔﺮﻩ ﺯﺩﻥ ﺳﺒﺰﻩ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﻓﺮﻭﺭﺩﻳﻦ ﺑﺎ ﮔﻮﺍﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ / ﭼﻬﺮ ﺁﺭﺯﻭی ﭘﻴﻮﻧﺪی ﺧﻮﺏ می کنند .
ﺍﻧﮕﻴﺰﻩﻫﺎی ﻓﺮﺧﻨﺪگی ﻭ ﻳﺎ ﻧﺎ ﻓﺮﺧﻨﺪگی ﺭﻭﺯ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﻭ ﺷﻤﺎﺭ ﺳﻴﺰﺩﻩ:
ﻧﺨﺴﺖ ﻧﮕﺎﻫـی ﺑﻜﻨﻴﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺷﻤﺎﺭﻫﺎی ۱۲ ﻭ ۱۳ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﻣﻴﺘﺨﺘـی (ﺍﺳﺘﻮﺭﻩﺍی) ﺩﺭ ﺁﻳﻴﻦﻫﺎی ﺑﺎﺳﺘﺎﻧـی ﺍﻳﺮﺍﻥ.
ﺍﻧﮕﺎﺭه۱ – ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺘﻮﺭﻩﻫﺎ ﻫﺴﺘـی ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺮ ﻛﻨﻮﻧـی، ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺁﻣﻴﺨﺘﮕـی ﻧﻴﻜـی ﻭ ﺑﺪی ﺍﺳﺖ ۱۲ ﻫـﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﭘﻨﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﻭﺷﻤﺎﺭ ۱۲ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺷﻤﺎﺭ ﺑﺮﺝﻫﺎی ﺩﻭﺍﺯﺩﻩﮔﺎﻧـﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧـی ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﭘـﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫـﺰﺍﺭ ﺳـﺎﻝ، ﻧﻴﻜـی ﺑﻪﭘﻴﺮﻭﺯی ﺍﻧﺠﺎﻣﻴﻦ ﻣـیﺭﺳﺪ ﻭ ﻫﺴﺘـی ﺍﻳﻨﮕﻮﻧـه ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻣـیﺭﺳﺪ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﻳﺎ ﻓﺮﻭﻫﺮﻫﺎی ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﻜﺎﺭﻳﺸﺎﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺁﺯﺍﺭ ﻭﻭﻳﺮﺍﻧﮕﺮی ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍﻧﮕﺮﻩ ﻣﻴﻨﻮ ﭘﻴﺮﻭﺯ ﻣـیﺷﻮﻧﺪ. ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺎﺩی ﻭ ﺟﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥﺑﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﻳﺎ ﺑـﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻓﺮﻭﺭی ﻭ ﻣﻴﻨﻮﺑﺎﺯ ﻣـیﮔﺮﺩﻧﺪ .
ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺁﮔﺎﻫـی ﻣـی ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺟﺸﻦ ﺯﺍﻳﺶ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﮔﻮﻳﺎ ﻧﻤﺎﺩی ﺍﺯ ۱۲ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔـی ﺍﻧﺴـﺎﻥﻫـﺎ اﺳـﺖ ﻭ ﺍﺯﺭﻭﺯ ﺳﻴﺰﺩ ﻫﻢ ﻧﻤﺎﺩی ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﺳﻴـﺰﺩﻫـﻢ ﻣــیﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﺭﻫﺎﻳـﺶ ﺍﺯﺟﻬـﺎﻥ ﻣـﺎﺩی ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺭﻭﺯ ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ ﻣـیﺗﻮﺍﻧـﺪ ﺭﻭﺯ ﺑـﺰﺭﮒ ﺭﺍﻣـﺶ ﻛﻴﻬﺎﻧـی ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﻧﮕﺎﺭه۲ – ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﺁﺭﺵ ﻛﻤﺎﻧﮕﻴﺮ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﺗﻴﺮ، ﻣﺮﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺗﻮﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪ، ﻭﻟـی ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎﻥﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻧﺎﻓﺮﺧﻨﺪﮔـی ﺭﻭﺯ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﻧﻴﺎﻛﺎﻥ ﻣﺎ ﻭ ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺁﻥ ﻣﺮﻳﺎ ﺷﻤﺎﺭ ﻳﺎ ﻋﺪﺩ 13 ﺩﺭﺟﻬﺎﻥ، ﺑﺮﺍی ﻧﺎﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﺮﮒ ﺁﺭﺵ ﻛﻤﺎﻧﮕﻴﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻧﮕﺎﺭه۳ – ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎی ﺳﺎﻝ ﻧﺎﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﻭﻟـی ﭼﻮﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﺎﺧﺖ ﺗﺎﺯﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﺁﻧﺎﻥ ﻫﻔﺖﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﺎﻩ ﺭﺍ ﻧﺎﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﻣـی ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﻴﺰﺩﻩﻫﻢ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻩ، ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻧﺎﻓﺮﺧﻨﺪﮔـی ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺭﻳﺸﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ .
ﺩﺭﺟﻬﺎﻥ
ﻳﻜـی ﺍﺯ ﻛﻬﻦ ﺗﺮﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺘﻬﺎی ﺟﻬﺎﻧـی ﺩﺭﻣﻮﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻓﺮﺧﻨﺪﮔـی ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣـیﮔﻮﻳﻨﺪﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎی ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﭼﻮﻥ ﺗﻨﻬﺎ ۱۰ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺩﻭ ﭘﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﻳﻬﻢ ۱۲ ﻣـی ﺷﻮﺩ ﻣـیﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺸﻤﺮﻧﺪ ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣـی ﺁﻣﺪﻩ، ﻫﻤﺎﻧﺎ ۱۳ ﺑﺮﺍی ﺁﻧﻬﺎﻳﻚ ﺭﺍﺯ ﻧﺎﮔﺸﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣـیﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤـی ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥﭘﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻤﺮﻧﺪ؟!!
ﻣﺼﺮی ﻫﺎی ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ۱۳ ﺭﺍ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﻣﻴﺪﺍﻧﺴﺘﻨﺪ. ﺑﺮﺍی ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻧﺪﮔـی ﺗﻼﺷـی ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍی ﺭﺳﺎﻳـی ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺭﻭﺍﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﮔﺎﻣﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡﻣـیﻳﺎﻓﺖ .
(ﺩﻳﺪﮔﺎﻩﺍﻳﺮﺍﻧـی؟)، ۱۲ ﮔﺎﻣﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧـی ﻭ ﺳﻴﺰﺩﻫﻤﻴﻦ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧـی ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻣـیﺷﺪ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ. ﺑﻨﺎﻳﺮ ﺍﻳﻦ۱۳ ﺑﺮﺍی ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎﻧـه ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﮕـی ﺑﻮﺩ ﺷﻜﻮﻫﻤﻨﺪ ﻭ ﺁﺭﺯﻭ ﺷﺪﻩ!
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﺯﻣﻴﺎﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﺷﻬﺮﻳﮕﺮی ﻣﺼﺮ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ، ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔـی ﺷﻜﻮﻫﻤﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﺩﺭﮔﺎﻣـه ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﺮﺳـی ﺍﺯ ﻣﺮﮒﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ۱۳ ﺑﺪ ﻭ ﻧﺎﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﺷﺪ.
ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﻳﺪﺍﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﺭﺥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻳﺎﺩﻣﺎﻥ ﻧﺮﻭﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍی ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭﺍﺯی ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻣﺼﺮ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﮔﺴﺘﺮهﮔﻴﺘﺎﻳـی -ﺟﻬﺎﻥ ﺁﺭﺍﻳـی ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕـی ﺍﻳﺮﺍﻧﺸﻬﺮ ﻗﺮﺍر ﺩﺍﺷﺖ.
ﺍﺯ ﺳﻮی ﺩﻳﮕﺮ ﻳﻜـی ﺍﺯ ﻛﻬﻦ ﺗﺮﻳﻦ ﺗﺎﺑﻮﻫﺎﻳـی ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ۱۳ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣـیﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺧﺎﻭﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻫﻨﺪﻭﻳﻴﺴﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣـی ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﻨﺪﺍﮔﺮ ۱۳ ﺗﻦ ﺩﺭ ﻳﻜﺠﺎ ﮔﺮﺩﺁﻳﻨﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺪ ﺷﺎﻧﺴـی ﻣـیﺁﻭﺭﺩ! ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻭﺍﻳﻜﻴﻨﮕﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻪ ﻣـیﺷﻮﺩ.
ﺑﺮﭘﺎﻳـه ﺍﻧﺠﻴﻞ، ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﺎﻡ ﺁﺧﺮ ﻣﺴﻴﺢ ۱۳ ﺗﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻛﻪ ﻳﻜـی ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻠﻴﭙﺎ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ.
ﺑﺮ ﭘﺎﻳـه ﺑﺮﺧـی ﺑﺎﻭﺭﻫﺎی ﻣﺮﺩﻣـی ﻳﻜـی ﺍﺯ ﮔﻤﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮕﻬﺎﻳـی ﻛﻪ ﺳﺎﻟﺸﺎﻥ ﻣﺎﻫـی – ﺧﻮﺭﺷﻴﺪی ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻤﺎﺑﻴﺶ۱۲ ﻣﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﺎﻩ ۱۳ ﺍﻡ ﭼﻮﻥ ﺩﺭﺳﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺷﻮه ﺩﺭﺩﺳﺮ ﺑﺮﺍی ﺷﻤﺎﺭﺵ ﻣـیﺑﺎﺷﺪ!
ﺟﻤﻌﻪ ۱۳ ﺍﻡ: ﺍﺯ ﺳﺎﻟﻬﺎی ۱۸۰۰ ﻣﻴﻼﺩی ﺩﻭ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻳﺎ ﭘﺪﻳﺪه ﻧﺎﻣﻮﺭﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺑﺪﺷﺎﻧﺴـی ﺩﺭ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺭﻭﺯ ﺁﺩﻳﻨﻪ ﻳﺎ ﺟﻤﻌﻪ ﻭﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ۱۳ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺁﻣﻴﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺷﺪﻧﺪ ﺟﻤﻌﻪ ۱۳ ﺍﻡ ﺑﺪﺷﮕﻮﻥ.
ﮔﻤﺎﻧـه ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺁﺩﻳﻨـه ۱۳ ﺍﻡ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭘﺎﭖ ۱۳ ﺷﻤﺸﻴﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﺎﻥ KnightsTemplarﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﻨﮕﻬﺎی ﺩﻳﻨـی ﺳﺪﻩﻫﺎی 4 ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ ۱۳-۱۲-۱۱.
۱۳ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﺩﻳﻨﻬﺎی ﺩﻳﮕﺮ
ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﻨﺪﻭﺍﻥ ﺭﺳﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻴﺰﺩﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺯ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﺭﮔﺬﺷﺖ ﻛﺴـی ﺑﺮﺍی ﺍﻭ ﺟﺸﻦ ﺭﻭﺍﻥ ﻣـیﮔﻴﺮﻧﺪ. ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﻨﺪی ﺑﻪ ﺁﻥﺗﻬﺮﺍﻧﻮی “Tehranvi” ﻣـیﮔﻮﻳﻨﺪ. ﺑﺮ ﭘﺎﻳـه ﺳﺘﺎﺭﻩﺷﻨﺎﺳـی ﻫﻨﺪی ﻧﺎﻣﮕﺬﺍﺭی ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺭ ﺳﻴﺰﺩﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺯ ﺯﺍﺩﻩ ﺷﺪﻧﺸﺎﻥﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩی ﮔﺮی، ۱۳ ﺳﻦ ﺭﺳﻴﺪﮔـی ﻳﺎ ﺑﻠﻮﻍ ﺑﺮﺍی ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ “ﺑﺎﺭﻣﻴﺘﺰﻭﺍ” ﮔﻮﻳﻨﺪ (ﻛﻪ ﺑﺮﺍی ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ۱۲ ﺳﺎﻟﮕـی ﺍﺳﺖ ﻭﺑﻪ ﺁﻥ “ﺑﺎﺕﻣﻴﺘﺰﻭﺍ” ) ﮔﻮﻳﻨﺪ. (ﻳﻌﻨـی ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻧﺎﻓﺮﺧﻨﺪﻩﺍﻧﺪ؟؟؟!!!)ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﻳﻚ ﺧﻮﺍﻧﺶ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩی ﮔﺮی ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ Maimonides ﺍﺳﺖ ﺑﺠﺎی ﺩﻩ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺧﻮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﻬﺎ ﺍﺯ ﺗﻮﺭﺁﺕ، ﻳﻬﻮﻩ ﺩﺍﺭﺍی ۱۳ ﻭﻳﮋﮔـی ﺑﺨﺸﻨﺪﮔـی ﻣـیﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﺭﺧﻮﺍﻧﺶ ﻛﺎﺑﺎﻟﻴﺴﺘـی ﻭ ﺑﺮﺧـی ﺧﻮﺍﻧﺶﻫﺎی ﻣﺴﻴﺤـی ﺷﻤﺎﺭ ﮔﺮﺩیﻫﺎ ﻳﺎ ﺩﺍﻳﺮﻩﻫﺎﻳـی ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻜﻌﺐ ﻣﺘﺎﺗﺮﻭﻥ Metatron Cubes ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺩﺭﻭﻍ (ﺷﻮﺧـی) ﺳﻴﺰﺩﻩ ﻳﺎ ﺍﻭﻝ ﺁﻭﺭﻳﻞ
ﺩﺭﻭﻍ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺑﻬﺎﻧﻪﺍی ﺑﺮﺍی ﺳﺮﮔﺮﻣـی ﻭ ﺧﻨﺪﻳﺪﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﻳﻜـی ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪی ﻫﺎی ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﻳﺮﺍﻧـی ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓﻫﺎیﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭﻭﻍﻫﺎی ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺁﻭﺭﻳﻞ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﺭﻭﻍﻫﺎ ﻭ ﺷﻮﺧـی ﻫﺎی ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺑﺪﺭ ﺍﺳﺖ. ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺁﻭﺭﻳﻞ، ﻫﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﻳﻜﺒﺎﺭﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺎ ﺭﻭﺯ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﻓﺮﻭﺭﺩﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻭﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ۱۲ ﻓﺮﻭﺭﺩﻳﻦ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻭﻝ ﺁﻭﺭﻳﻞ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﻮﺭﻩﻫﺎی ﺭﻭﻡ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺭﻭﺯ ﺭﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺁﺗﻴﺲ ﺍﻳﺰﺩ ﺧﻨﺪﻩ ﻭ ﺷﺎﺩی. ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺧﻨﺪﻳﺪﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦﺭﻭﺯ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺍﺳﺖ. ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳـیﻫﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺁﻭﺭﻳﻞ ﺍﺯ ﺭﻭﺵﻫﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﻭ ﮔﺎﻫـی ﺷﮕﻔﺘـی ﺑﺮﺍی ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﺷﻮﺧـیﻛﺮﺩﻥ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣـیﻛﻨﻨﺪ. ﺩﺭ ﻫﻨﺪ، ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺁﻭﺭﻳﻞ ﺟﺸﻦ ﻫﻮﻟـی ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣـیﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﺭﻭیﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﻧﮓ ﻣـیﭘﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺷﺎﺩی ﻣـیﻛﻨﻨﺪ. ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺁﻭﺭﻳﻞ، ﻣﺮﺩﻡ ﭘﺮﺗﻐﺎﻝ ﺑﺮ ﺭﻭی ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺁﺭﺩ ﻣـیﭘﺎﺷﻨﺪ. ﻣﺮﺩﻡ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ، ﺭﻭﺯﺍﻭﻝ ﺁﻭﺭﻳﻞ ﺭﺍ ﺭﻭﺯ ﻣﺎﻫـی ﻣـیﻧﺎﻣﻨﺪ. ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮی ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ، ﺑﺮﭘﺸﺖ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻛﺎﻏﺬی ﻣـیﭼﺴﭙﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺭﻭیﺁﻥ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻧﻮﻋـی ﻣﺎﻫـی ﻛﻪ ﺯﻭﺩ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﻣـیﺍﻓﺘﺪ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ، ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺩی ﻛﻪ ﻛﺎﻏﺬ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭼﺴﭙﺎﻧﺪﻩﺷﺪﻩ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺎﻫـی، ﺯﻭﺩ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﻣـیﺍﻓﺘﺪ.
ﺩﺭ ﺑﺮﺧـی ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻴﻮﺯﻳﻠﻨﺪ، ﺍﻳﺮﻟﻨﺪ، ﺍﻧﮕﻠﻴﺲ، ﺍﺳﺘﺮﺍﻟﻴﺎ ﻭ ﺁﻓﺮﻳﻘﺎی ﺟﻨﻮﺑـی ﺷﻮﺧـی ﺍﻭﻝ ﺁﻭﺭﻳﻞ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺎ ﻧﻴﻤﺮﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪﺩﺭ ﭘﺴﻴﻦ ﻫﻢ ﺷﻮﺧـی ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑـی ﺧﺮﺩﺍﻥ ﺁﻭﺭﻳﻠـی Aprilfools ﻣـیﮔﻮﻳﻨﺪ.
ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎی ﺩﻳﮕﺮیﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ، ﺍﻳﺘﺎﻟﻴﺎ، ﻛﺮﻩﺟﻨﻮﺑـی، ﺭﻭﺳﻴﻪ، ﻫﻠﻨﺪ، ﺁﻟﻤﺎﻥ، ﺑﺮﺯﻳﻞ، ﻛﺎﻧﺎﺩﺍ ﻭ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺷﻮﺧـی ﺩﺭ ﻫﻤـه ﺭﻭﺯ ﺟﺮﻳﺎﻥﺩﺍﺭﺩ.
ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﭘﻴﻮﻧﺪﻫﺎﻳـی ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﺑـی ﺧﺮﺩی ﻭ ﺍﻭﻝ ﺁﻭﺭﻳﻞ ﭘﻴﺪﺍ ﻣـیﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎی ﻛﺎﻧﺘﺮﺑﺮی ﺍﺳﺖ. ﺑﺮ ﺁﻥ ﭘﺎﻳﻪ ﺩﺭ ﺳﺪﻩﻫﺎی ﻣﻴﺎﻧـیﺩﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎی ﺍﺭﻭﭘﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﺎﻝ ﻧﻮ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ۲۵ ﻣﺎﺭﭺ ﺑﻮﺩ ( ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻣﺎ ﻭ ﺁﻏﺎﺯ ﺑﻬﺎﺭ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﻛﻪ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖﺍﺳﺖ- 5 ) ﺣﺘﺎ ﺩﺭ ﺑﺨﺸﻬﺎ ﻳـی ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﺳﺎﻝ ﻧﻮ ﺭﺍ ﺭﻭﺯﻫﺎی ﭼﻨﺪی ﺟﺸﻦ ﻣـیﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺎﻧﺶ ﺭﻭﺯ ﻧﺨﺴﺖ ﺁﻭﺭﻳﻞ (ﺗﻴﺮ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ(ﺑﻮﺩ. ﺑﺮ ﭘﺎﻳـه ﻳﻚ ﮔﻤﺎﻧﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘـی ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﮊﺍﻧﻮﻳﻪ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ، ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯﺑﺮ ﺷﻴﻮه ﻗﺪﻳﻢ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻣـیﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺭﺍ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻣـیﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑـیﺧﺮﺩ ﻣـیﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ! ﺭﺳﻤـی ﺷﺪﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﺎﻝ ﻧﻮی ﺍﺭﻭﭘﺎی ﻣﺴﻴﺤـی ﺩﺭﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ۱۵۶۴ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ.
ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﻴﺮی :
ﺟﺸﻦ ﺗﻴﺮ ﺭﻭﺯ / ﺭﻭﺯ ﻃﺒﻴﻌﺖ / ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺳﺒﺰﻩ ﻭ ﺁﺏ / ﭘﺎﻳﺎﻥ ﮔﺎﻣـه ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺍﻧﺴﺎﻥﺟﺸﻦ ﭘﺎﻳﺎﻧـی ﺭﻭﺯﻫﺎی ﻧﻮﺭﻭﺯی ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻢ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﺎﺩی ﺑﺮﺍی ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧـی ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺁﺏ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﺎﻟـی ﻧﻮﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﺷﻮی ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﮕـی. ﺁﺏ ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺯﺭﺗﺸﺘـی ﻧﻤﺎﺩ ﻫﺌﻮﺭﻭﺗﺎﺕ / ﺧﺮﺩﺍﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺭﺳﺎﻳـی ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺷﺪﻥ (ﺧﺮﺩ) ﺍﺳﺖ ﻭﮔﻴﺎﻩ ﻭ ﺭﺳﺘﻨـی ﻫﺎ ﻧﻤﺎﺩ ﺍﻣﺮﺗﺎﺕ / ﺍﻣﺮﺩﺍﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺑـی ﻣﺮﮒ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﻣﻴﻨﺶ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪﻥ، ﺭﺷﺪ ﻛﺮﺩﻥ، ﮔﺴﺘﺮﺵ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻭ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺍﺳﺖ ﻭﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ (ﺳﺒﺰﻩ ﺑﻪ ﺁﺏ ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ) ﺑﻪ ﻣﻴﻨﺶ ﺟﻮﺍﻥ ﺷﺪﻥ ﻫﻤﻴﺸﮕـی ﻭ ﺑﺎﻟﺶ ﻭ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ.
ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﻴﻨﺶ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﮔﺎﻣـه ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﭘﺎی ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﮔﺎﻣـه ﺗﺎﺯﻩﺍی ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺁﻭﺭﺩ.
ﺗﻴﺮ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧـه ﺍﻓﺰﺍﺭ ﺟﺎﻥ ﺑﺨﺸـی ﻭ ﻧﻪ ﺟﺎﻥ ﮔﻴﺮی / ﺟﺎﻥ ﻓﺸﺎﻧـی ﺁﺭﺵ
ﻣﺎ ﺩﻳﻦ ﺑﻬـی ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺍﻓﺰﺍﺭ ﺭﺍ ﺯﻣﻴﻦ ﻣـیﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺧﻮﺍﻩ ﻭ ﺁﺷﺘـی ﺟﻮی ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻴﺮ ﻧﻴﺰ ﺍﮔﺮ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪﭘﺪﺍﻓﻨﺪ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺁﺯﺍﺭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻣـیﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﻛﻴﻦ ﻭ ﺩﺷﻤﻨـی ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺭﻭﺩ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﻛﻴﻦ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﺑﺎﻳﺪﺑﻪ ﻧﻐﺶ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﺑﺨﺸـی ﻭ ﺯﻧﺪﮔـی ﺧﻮﺍﻫـی ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ.
ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧـی ﺍﻳﺮﺍﻥ :
(ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺯﺭﺗﺸﺖ) ﻧﻴﺰ ﻛﺎﺭ ﺗﻴﺮ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺑﺮﺩﻥ ﻣﻬﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎی ﮔﻴﺘـی ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍﻩ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﺭﺍﻩﻣﻬﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻮﻩ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺟﺸﻦ ﺗﻴﺮﮔﺎﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﺁﻳﻴﻦ ﺗﻴﺮ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪﺍی ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻴﻦ ﻛﻬﻦ ﻣـیﺑﺎﺷﺪ. ﺩﺭ ﺍﺳﺘﻮﺭه ﺁﺭﺵ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻴﺮ ﺍﺯ ﻛﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺁﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺖ ﻣـیﺑﺮﺩ ﺗﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣـیﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩی ﺩﻭﺭ ﺑﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﺯﺩﺍﺭﻧﺪه ﺟﻨﮓ ﻭ ﻫﻢ ﻛﺸـی ﻭ ﺑﺮ ﭘﺎﻛﻨﻨﺪه ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﻫﻤﺰﻳﺴﺘـی ﺷﻮﺩ.
ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘـه ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻬﻢ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭی ﻣـیﺷﻮﺩ ﻛﻪﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺟﺎﻥ ﺑﺎﺧﺘﻦ ﻭ ﻳﺎ ﻣﺮﮒ ﺁﺭﺵ ﮔﻔﺘﻪ ﻣـیﺷﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺎ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﻣـیﺷﻤﺎﺭﻧﺪ، ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘـی ﻭﺍﺭﻭﻥ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻧﺰﺩ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﺭﺵ ﻧﻤـی ﻣﻴﺮﺩ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻧﻤـی ﺑﺎﺯﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺟﺎﻥ ﻣـیﺍﻓﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻣـیﺑﺨﺸﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣـی ﺍﻓﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﻣـی ﺑﺎﻟﺪ ﻭ ﻣـی ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ.
ﺳﺒﺰﻩ ﮔﺮﻩ ﺯﺩﻥ:
ﻣﻴﺘﺨﺖﻫﺎ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﺟﻮﺍﻧﻪ ﺯﺩﻥ ﻭ ﺭﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﻻﻳﺶ ﻣﺸـی ﻭ ﻣﺸﻴﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﻭ ﮔﻴﺎﻩ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺗﻨﻴﺪﻩ ﻭ ﺑﻬﻢ ﭘﻴﭻ ﻭ ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻩﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﺩ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺍﺳﺘﻮﺭﻩﺍی ﻣـیﺑﺎﺷﻨﺪ. ﭘﺲ ﺳﺒﺰﻩ ﮔﺮﻩ ﺯﺩﻥ ﻧﻤﺎﺩی ﺍﺯ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻃﺒﻴﻌـی ﻭ ﺑﻨﻴﺎﺩﻳﻦ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺑﺮﺍیﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺯﻧﺪی ﻭ ﻫﺴﺘـی ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭﻭﻍ ﺳﻴﺰﺩﻩ :
ﻣﺎ ﻧﻴﺎﺯی ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺪﺍﺭی ﺍﻳﻦ ﺭﺳﻢ ﻧﺎ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ، ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺮﺍی ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﻪ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﺷﻤﺮﺩﻩﻣـی ﺷﻮﺩ ﺣﺘﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍی ﺷﻮﺧـی ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﻬﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪﺍی “ﺷﻮﺧـی” ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺳﺘـی ﺷﻮﺧـی ﻧﺒﻮﺩﻩﺑﻠﻜﻪ ﮔﻮﻧﻪﺍی ﻛﻮﭼﻚ ﺷﻤﺎﺭی / ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻭ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﻫﺪﻑ ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺯی ﻳﻚ ﺁﻳﻴﻦ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﻭﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺁﻳﻴﻦ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﻪ ﺳﻴﺎﺳـی، ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﻛﻨﺴﺘﺎﻧﺘﻴﻦ.
ﭘﺲ ﻣـی ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﺁﻟﺖ ﺩﺳﺖ ﻳﻚ ﺑﺎﺯی ﺁﻟﻮﺩه ﻓﺮﻫﻨﮕـی –ﺳﻴﺎﺳـی ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﺳﺘـی ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺳﺖ ﻣـی ﺍﻧﺪﺍﺯﻳﻢ ﻭﻣﺴﺨﺮﻩ ﻣـیﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺭﺍﺳﺘـی ﺧﻮﺍﻩ ﻭ ﺭﺍﺳﺘـی ﺟﻮی ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺰﻳﺮ ﻣـیﻛﺸﻴﻢ ﻭ ﺑﻬﺎﻧـه ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺷﺎﺩی ﻣـیﺷﻤﺎﺭﻳﻢ.
گردآورنده: موبد کامران جمشیدی
در ادامه نوشتاری از کدبان دادخواه:
سیزده به در” پیوند انسان با طبیعت و آب است
“سیزده به در” از آیین‌های کهن نوروزی است. این سنت پایان سلسله جشن‌هایی است که از چهارشنبه‌‌سوری آغاز شده، با نوروز به اوج خود می‌رسد و در روز سیزدهم ماه فروردین پایان می‌یابد.
در ایران قدیم تصور بر این بوده که جهان هستی در دوازده‌هزار سال به وجود آمده است. به همین دلیل ۱۲ روز فروردین را طی می‌کردند و در روز سیزدهم، کار و زندگی شبانی و کشاورزی را با شادی آغاز می‌کردند؛ با شادی که رکن جدایی‌ناپذیر تمامی مراسم ایرانیان بود.
کدبان دادخواه، نویسنده‌ی کتاب “نوروز و فلسفه‌ی هفت‌سین”، درباره‌ی پیوند شادی و مراسم ایرانیان می‌گوید: «در دین بهی غمگین بودن و افسرده بودن را داده‌ی اهریمنی و شیطانی می‌دانند و شادی را مائد‌ه‌ی خداوند ذکر می‌کنند. در باور بهدینان این است که هنگامی که حضرت زرتشت متولد شده به جای اینکه گریه بکند خندیده است.
بدان گه که صبح زمان دیمه داد
زراتشت فرخ ز مادر بزاد
بخندید چون شد ز مادر جدا
درخشان شد از خنده‌ی او سرا
عجب ماند در کار او باب او
و زان خنده و خوبی و آب او
به دل گفت کاین فرّه‌‌ی ایزدیست
جز این هر که از مادر آمد گریست
همچنین این نگرش به شادی از ناحیه‌ی تمدن ایرانی به فرهنگ اسلام نفوذ پیدا کرده است. جایی که می‌بینیم که حافظ هم غم را ارائه‌ی شیطانی می‌داند و شادی را ارائه‌ی خداوند:
شیطان غم برو هر آنچه توانی بگو، بکن
من برده‌ام به باده‌فروشان پناه از او
متأسفانه فعلا فرهنگ واقعی و حقیقی مردم با فرهنگ رسمی دولت فاصله پیدا کرده و دولت نام این روز را روز طبیعت گذاشته، در حالی که هر روز، روز طبیعت است. سیزده به در یک روز پذیرفته شده است.
سعدی می‌گوید:
ز بس که عارف و عامی به رقص برجستند
زمین لگدکوب شد به پای نشاط
یعنی عارف و عامی و هر کس که عقیده و نیت و اندیشه‌ای داشته در این روز به شادی گام برداشته تا سال جدید را با شادی آغاز بکند.
در ایران باستان سیزدهمین روز هر ماه را “تیر” می‌نامیدند. اعتقاد مردم بر این بود که سرپرست این روز ایزدتیر یا “تیشتری” است که همواره با دیو خشکسالی در نبرد است. روز سیزدهم مردم به دشت و دمن می‌رفتند و پیروزی ایزدتیر بر دیو خشکسالی را جشن می‌گرفتند.
کدبان دادخواه درباره‌ی پیشینه‌ی “سیزده به در” در بخشی چنین توضیح می‌دهد:
به باورها‌ی دین بهی یا زرتشتی به این معنا که سیزدهمین روز از هر ماه یعنی تیر را به نام “تیشتر” نامگذاری کرده‌اند که بانوی آب است و زرتشتیان آن را معتبر و محترم می‌دانند. اعتقادشان این است که به علت اینکه آب عامل آبادانی است باید به کوه و دشت و صحرا بروند و بخصوص غذای آن روز را لب آبِ روان بخورند و به نیایش خدا بپردازند و آرزوی بارش باران را از اهورامزدا داشته باشند که آن سال، سالی پر از فراوانی وشادی باشد.
فارغ از این مورد، چون این تیر برمی‌گردد به جشن خودش، تیرگان، یعنی روزی که آرش کمان‌گیر جان خودش را برای اینکه خونریزی به وجود نیاید از دست داد. یعنی باید بگوییم، نخستین و برترین “شهید تاریخ زرتشتیان” آرش است که در تیرگان روز تیر برای اینکه عدالت پا بر جا شود و مرز ایران و توران مشخص شود، جان خودش را بر تیری نهاد که این تیر در شبانه‌روزی در حرکت بود و بعد در فرغانه به کنار درخت گردویی نشست و جنگ خاتمه یافت و مرز ایران مشخص شد. این نکته را باید توضیح بدهم که اصولا “شهید”، معرب واژه‌ی فارسی “سهید” است. “سهید” در شاهنامه آمده و کسی است که خداوند به او نظر می‌کند و این سابقه‌ی طولانی از دین بهی در اسلام راه یافته که “شهید” کسی است که خداوند به او عنایت دارد.
کدبان دادخواه می‌گوید، در تمدن ایرانی انسان در انتخاب سرنوشت و تعیین بهروزی یا بدبختی خود مختار است. به همین دلیل سال نو باید با شادی و کوشش در “کنار طبیعت که مادر انسانی است” و آب که “مادر طبیعت” است آغاز شود: «به همین علت یکی ستایش آب را می‌کنند و یکی اینکه به صحرا می‌روند به در و دشت گام برمی‌دارند تا از آنها مدد بگیرند. راز‌ها و رمزهایی که در “سیزده به در” هست به گونه‌ای است که انسان را برای ساختن زمان نو یاری می‌کند.
فردوسی هم در اشاره‌ای به این موضوع می‌گوید:
تو بینی در و دشت رنگین شده
نکوتر ز صورتگر چین شده
در اینجا به “چهارشنبه سوری” اشاره شده است. در هر صورت این تیرروز که روز سیزده هر ماه تلقی می‌شود، بر آن مبادی است که ما آب و آبادانی را گرامی بداریم و بر همین مبادی در طول تاریخ طولانی ایران همواره این مسئله مورد توجه بوده، اعم از اینک دولت‌ها بخواهند یا نخواهند با آن موافق باشند یا همانند زمان متوکل (دهمین خلیفه‌ی عباسی) بر آن باج و خراج بگذارند. این رسوم پابرجاست و تا ایران هست اینها هم هستند.
سیزده بدر؛ روز شادی و آرزوی باران
نوشتاری از کدبان کدبان پرخیده
چرا سال 12 ماه دارد و چرا جشن نوروز 12 روز است ؟ چرا روز سیزدهم مردم به كوه و در و دشت پناه می برند و آن همه شادمانی می كنند؟
در روزگار باستان باور این بود كه عمر جهان 12 هزار سال است و پس از این دوازده هزار سال، عمر جهان هستی پایان می‌گیرد. زنده یاد مهرداد بهار، پژوهشگر اساتیر و آیین های ایران باستان می‌نویسد؛ جشن‌های دوازده روزه آغاز سال نیز با دوازده ماه سال و دوره دوازده هزارساله، عمر جهان بستگی دارد. انسان آنچه را در این دوازده روز پیش می‌آمد، سرنوشت سال خود می‌انگاشت.
«در دربار هخامنشی، در آغاز نوروز دوازده ستون برپا می‌شده است كه روی هریك گونه‌ای گیاه [حبوبات] سبز می‌كردند… و باور داشتند هر گیاهی كه بالای ستون‌ها بهتر سبز شود. نشانه آن است كه آن گیاه در آن سال محصول فراوان دارد. آنان این گیاهان (سبزه‌ها) را تا روز سیزدهم فروردین نگه می‌داشتند و سپس همه آنها را جمع كرده و روز سیزدهم در جوی آب می‌انداختند.»
به این ترتیب همانگونه كه پس از دوازده هزار سال، جهان به پایان می‌آمد و آشفتگی نخستین باز می‌گشت، دوازده روز جشن نوروز نیز، یك روز آشفتگی در پی‌داشت و آن روز، روز سیزده نوروز بود.
مهرداد بهار می‌نویسد: «نحسی سیزدهم عید نشان فروریختن واپسین جهان و نظام آن بود».
اما بسیاری از پژوهشگران به نحسی سیزده باوری ندارند و می‌گویند كه چنین چیزی در ایران باستان وجود نداشته و عدد 13 مانند همه روزهای دیگر خجسته بوده. روز سیزدهم هر ماه « تیر» یا «تیشتر» نام دارد و روز خجسته ای است. روز « تیر » نامزد است به ایزد باران. در آیین مزدیسنا و در باور مردم پیش از زرتشت، این ایزد همواره با دیو خشكسالی در مبارزه بوده است. اگر پیروز شود باران می‌بارد و چشمه‌ها می‌جوشد و رودها جاری می‌شود، وگرنه، خشكسالی چیره خواهد شد.
ایرانیان باستان وارون اروپایی‌ها و تازیان، عدد 13 را فرخنده می‌دانستند. ابوریحان بیرونی در آثارالباقیه، آنجا كه از مردم ایران باستان سخن می گوید به روزهای سال اشاره می‌كند و درباره سیزدهم فروردین می‌نویسد: «ایرانیان باستان هر روز از ماه را به نامی می‌خوانند و سیزدهمین روز ماه « تیر» نامیده می‌شود و « تیر » نام فرشته‌ای گرامی و نام ستاره‌ای بزرگ و نورانی و خجسته است».
در ایران باستان پس از برگزاری مراسم نوروزی و هنگامی كه سبزه از زمین می‌رویید و گندم و حبوبات سبز می‌شود. گندم، جو، نخود، لوبیا، ارزن، عدس و ماش را در هفت سینی مى‌كاشتند. این سینی‌های سبزى نشانه‌ی رویش و بالندگى گیاه در زمین و به فرمان سپندارمز زمین (خداوند) و تیشتر ( ستاره باران) بوده است. در روز سیزدهم (روز ایزد باران)، مردم به دشت و صحرا و كنار جویبارها می‌رفتند و به شادی و پایكوبی می‌پرداختند و آرزوی بارش باران می‌كردند.
در روز سیزده فروردین كه روز تیشتر و زمان ستایش آب است، ایرانیان هفت سینى سبزه را به نشانه بزرگداشت تیشتر ایزد به بیابان‌ها می‌بردند و به آناهیتا (آب پاك، روان و نیرومند) پیشكش مى‌كردند و آناهیتا از این پیشكشى خشنود شده و به گیاهان و مردمان بالندگى مى‌دهد. بالندگى‌اى كه در شش گاه در سال برایش جشن شكرگزارى برپا مى‌شود. این گاه‌ها به نام گهنبار شناخته مى‌شوند. گهنبار جشن‌های ششگانه سال است.
دكتر محمود روح الامینی ،پژوهشگر فرهنگ مردم، شباهتی بین سیزده به در و عید پاك می‌بیند و افزون بر همزمانی، مانندگی این دو آیین را شوند(:دلیل) هم ریشه بودن این دو آیین می‌داند.
سیزده بدر، با این ویژگی از جشن های دیگر ایرانی متمایز می‌شود كه برخلاف دیگر جشن‌ها، همه مردم در این روز سر به صحرا می‌گذارند. این رسم از گذشته‌های دور برپا بوده است.
اگرچه آیین‌های سیزده نوروز مانند هر جشن دیگری در درازنای تاریخ همراه با دگرگونی همراه بوده، اما بن آن كه بیرون زدن از خانه و گشت و گذار در دشت و دمن و صحرا است، برجای مانده است. نخستین كار در روز سیزده نوروز این است كه سفره نوروزی را كه از روز نخست نوروز پهن شده، بر میچینند و سبزه را از روی آن برمی‌دارند و آجیل و شیرینی و میوه‌های باقی‌مانده را با خود به صحرا می‌برند. از بامداد روز سیزده بدر، خانواده‌های خویشاوند و دوست، گرد می‌آیند، ناهار و سماور و چای و قند وسایل بازی و كاهو سركه و سكنجبین و… را برمی‌دارند و با اتومبیل شخصی یا وسایل نقلیه دیگر راهی خارج شهر می‌شوند.
حركت اتومبیل‌ها در حالی كه سبزه‌ای روی كاپوت یا صندوق‌عقب یا سقف آنها قرار دارد، در این روز، منظره‌ای آشناست. همچنانكه غروب، زمانی كه همه از صحرا باز می‌گردند، رودخانه‌های حاشیه شهرها پر از سبزه‌هایی است كه مردم به آب داده‌اند. بچه‌ها و جوان‌ها سرگرم بازی می‌شوند. در روزگاران گذشته، نوع این بازی‌ها و سرگرمی ها با امروز كم و بیش تفاوت داشت.
آن روزها الك و دولك، الاكلنگ، تاب بازی و امثال آن مرسوم بود. امروز فوتبال، والیبال، و چیزهایی مانند آن جای آنها را گرفته است.
بازی‌های دوران گذشته هریك ریشه در سنت و یادبودی داشت كه در درازای تاریخ آهسته آهسته گم شده و از یاد رفته است. برای نمونه ابوریحان بیرونی تاب‌بازی را به داستان پرواز جمشید جم نسبت می‌دهد: « چون جمشید برای خود گردونه بساخت در این روز و بر آن سوار شد و جن و شیاطین او را در هوا حمل كردند و به یك روز از كوه دماوند به بابل آمد و مردم برای دیدن این امر در شگفت شدند و این روز را عید گرفتند و برای یادبود آن روز در تاب می‌نشینند و تاب می‌خورند ».
بزرگترها هم به‌گونه‌ای دیگر خود را سرگرم می كنند. شطرنج، تخته نرد، و … وسیله سرگرمی آنان است.
در گذشته دورتر وسایل دیگری فراهم بود كه امروزه از بین رفته است. مستوفی در زندگینامه خود كه در واقع تاریخ اجتماعی دوره قاجار است، می‌نویسد: « میمون بازها و خرس بازها و بزبازها و غول بیابانی و دوری گردان‌ها با تنبك و تصنیف خواندن خود هم می‌آمدند و با ده شاهی و پنج شاهی اسباب سرگرمی می‌شدند».
دخترهای دم بخت در این روز به گره زدن سبزه می‌پردازند. این كار نیز از گذشته‌های دور مرسوم بوده چنانكه مستوفی می‌نویسد: « در این روز دخترهای دم بخت برای پیدا كردن شوهر به سبزه گره می‌زدند و باور داشتند تا سیزده سال آینده آرزوی آنها برآورده خواهد شد: «سیزده به در، سال دیگر، خانه شوهر، بچه به بر». سبزه گره‌زدن ریشه در افسانه‌ای اساتیری در ایران باستان دارد : «نخستین انسانی كه از عالم مینو به زمین فرستاده شد كیومرث بود. او زمانی كه در جهان مینو بود نامیرا بود. به زمین آمد تا بر سر مهر و پیمان اخلاقی خود با اهورامزدا بمانند».
اهریمن از وجود كیومرث آگاه می‌شود و ماده دیوی را تا او را مسموم سازد. كیومرث در سی سالگی از جهان می‌رود. پس از چهل سال از تخمه او دو ساقه ریواس به هم پیچیده می‌روید. چندان به هم پیچیده كه نمی‌شود یكی را از دیگری باز شناخت. این دو گیاه اندك اندك به شكل انسان در می‌آیند. یكی زن است كه « مشیانه » و دیگری مرد است كه « مشیه » نامیده می‌شود.
این دو انسان نخستین پدر و مادر همه آدمیانند. گره سیزده نوروز اشاره‌ای است به این استوره و یادآور دوساقه ریواس است كه بدل به انسان شدند.
سیزده بدر اكنون به مانند یك جشن بزرگ میان مردم ایران برگزار می‌شود، پایان بخش جشن‌های دوازده روزه نوروزی است. خوردن كاهو سكنجبین یا كاهو سركه پایان جشن سیزده بدر است.