اشو زرتشت اسپتنتمان در دربار کی گشتاسب
(به اوستایی : کَوی ویشْتاسْپَ) برای دعوت به پذیرش دین بهی.
در اوستای پاک پیرامون اشو زرتشت چنین میخوانیم :
فروهر زرتشت اسپنتمان مقدس را اینک می ستا‍ئیم،
نخستین کسی که نیک اندیشید، نخستین کسی که نیک گفت، نخستین کسی که نیکی به جای آورد،
نخستین کسی که بیاموخت، نخستین کسی که بیاموزانید،
نخستین کسی که روی از دیو بگردانید و بشر را تربیت نمود،
نخستین کسی که در جهان مادی نمازِ «اَشِمْ وُهُو» خواند و به دیوها نفرین نمود و اعتراف کرد که مزداپرست و دشمن دیوها و به کیش اهوراست.
اوست نخستین کسی که در جهان مادی کلامی را که در آئین اهورا به ضد دیوهاست بر خواند، اوست نخستین کسی که در جهان مادی کلامی را که در آئین اهورا به ضد دیوهاست بشارت داد، اوست نخستین کسی که در جهان مادی آنچه را که از دیوهاست غیر قابل ستایش و غیر قابل نیایش نامید، اوست دلیر سراسر زندگی خوش و نخستین آموزگار ممالک.
به واسطه او تمام کلام مقدس که در سرود «اَشِمْ وُهُو» محتوی است آشکار گردید، کسی که بزرگ جسمانی و سرور روحانی گیتی است، کسی که ستاینده اَشا (راستی) که بزرگترین و بهترین و نیکوترین است ، میباشد، و مبشّر دینی است که در میان همه (باورها) بهترین است.
در هنگام توّلد و نشو و نمایش، آب ها و گیاه ها شادمان شدند ، در هنگام توّلد و نشو و نمایش آب ها و گیاه ها بالیدند، در هنگام توّلد و نشو و نمایش همه آفریدگان سپنتامینو به خود مژده رستگاری دادند.
خوشا به ما یک آتُربان (پیشوای دینی) متولد شد، اوست اسپنتمان زرتشت، ما را با نذر و زَورْ و برسم گسترده خواهد ستود، از این پس دین نیک مزدا در روی هفت کشور منتشر خواهد شد.
(اوستا، فروردین یشت، کرده ۲۴ ، بندهای ۸۷ تا ۹۴ ، برگردان از اوستایی به پارسی به کوشش روانشاد استاد ابراهیم پورداوود)